CITATEN
uit: "Haremslavin, een spannende sm roman"
Denise!
uit het openingshoofdstukMoeizaam deed ze haar ogen open.
Waar ben ik, dacht ze.
Ze wilde met haar vingers in haar ogen wrijven.
Dat ging niet.
Haar handen bevonden zich achter haar rug. Vast. Aan elkaar.
Ze lag op een bed. Het bed bevond zich in een kale kamer.
Vaag kwam het haar bekend voor. Maar als haar handen.... En als de kamer?
Ze kneep haar ogen stijf dicht.
Rustig, dacht ze, rustig. Bij het begin beginnen.
Wie ben ik. Dat weet ik. Ik ben Denise.
Ik ben een vrouw van 28. Nee, dat was gisteren.
Vaag kwam het weer bij haar terug. Vandaag was haar verjaardag. Een verjaardag waarvoor ze zichzelf een cadeau gegeven had: een reis. Een reis naar Sahalië. Voor de veiligheid met een groep.
Ze moest even glimlachen. Wat een veiligheid. Hier lag ze toch maar mooi op een bed. Met haar handen achter haar rug gebonden. Ze keek naar haar lichaam. Niet alleen gebonden, maar ook naakt. Ze zuchtte. De reisleider zou zo ontdekken dat ze verdwenen was. Dan zou men naar haar gaan zoeken. En een mooie blanke vrouw in Sahalië: die zouden ze zo vinden. Als ze gingen zoeken.
Weer kneep ze haar ogen fijn. Ajjjj. Niks zoeken. Niks reisleider.
Want juist met hem had ze ruzie gezocht. Nou ja. Hij had beschermend zijn handen om haar schouwer gelegd, toen ze schrok van de begerige ogen van een paar knappe Sahalijnse mannen. Die duidelijk probeerden te raden wat er zich onder haar kleren zou bevinden. Zouden zij het zijn? Zouden zij haar hebben uitgekleed en gebonden?
Nee, nee, niet zo snel. Eerst die ruzie. Waarom, in godsnaam had ze zo’n scène gemaakt? Terwijl haar reisleider zo aardig en voorkomend was geweest. Terwijl alle andere vrouwen van de groep niets liever wilden dan die arm om hen heen. En meer, vast veel meer. Vond ze hem zelf eigenlijk ook niet heel aantrekkelijk? Zelfs, als ze echt eerlijk was, wilde ze niet precies hetzelfde wat al die andere vrouwen wilden? En meer, veel meer.
Waarom, oh waarom had ze haar reflexen niet wat beter in de hand?
Maar nee, in plaats daarvan moest ze zonodig de trut uithangen en op hoge poten zijn excuses eisen. En toen hij dat weigerde, verklaren dat ze een klacht zou indienen, en niet langer met hem wilde reizen. Dat ze wel hier bleef. Alleen. Hij had als reisleider daar tegenin gebracht dat Sahalië niet veilig was voor alleen reizende vrouwen.
Luidkeels had ze verkondigd dat zij een zelfstandige geëmancipeerde vrouw was. Die geen bescherming nodig had. En zeker niet van zo’n belachelijke macho als hij. Dat ze hem absoluut niet nodig had.
Hij was in lachen uitgebarsten. En was weggelopen, haar aan haar lot overlatend.
Zo was het gegaan: alleen en zonder de groep had ze aan de vooravond van haar verjaardag gedineerd. Staalhard had ze diezelfde Sahalijnen aangekeken die haar een drankje probeerden op te dringen. Wat had ze zich sterk gevoeld.
En eenzaam. Daarom was ze vroeg naar bed gegaan. In haar nieuwe kamer. Nu wist ze het weer. Omdat de groep vertrok, hadden ze haar een andere kamer gegeven. Achter in het hotel. Eigenlijk had het haar verwonderd dat er daar zich nog kamers bevonden.
uit: Hangend
Haar ogen gesloten.Vingers aan haar tepels. Langzaam bewogen ze, op en neer.
Zo opwindend. Ze droomde dat ze vrijde. Met Rashad, Sheikh Rashad bin Bar. Of was het met Achad. Met Achad? Met Achad!
Ze opende haar ogen. Ze droomde niet. Integendeel. Ze hing nog steeds aan het plafond. Zolang ze niet bewoog, bleef de pijn in haar polsen op de achtergrond. Haar benen waren nog steeds gespreid. Met haar tenen droeg ze haar gewicht zonder zich te kunnen verplaatsen, dat ging te moeilijk. Zien deed ze niets, niets anders dan de lege kamer.
Maar de vingers op haar tepels waren er wel degelijk. Hij stond achter haar. Ze hoefde hem niet te zien. Ze wilde hem niet zien. Ze mocht haar ogen weer sluiten. Zich overgeven aan zijn vingers. Heerlijke vingers. Subtiel gleden ze langs haar tepels, ze net wel, net niet rakend. Om ze vervolgens even beet te pakken. Zacht te masseren. Heen en weer te rollen. Even heen, even terug, even heen, even terug. Even heen en ...ohhh, net zoveel verder om even dat scheutje pijn te voelen dat net geen pijn was. Ze liet haar hoofd naar achteren vallen. Nog eens, alsjeblieft nog eens.
Hij gehoorzaamde haar onuitgesproken wens. Oh zo heerlijk.
Een huivering doorvoer haar lichaam. Meer, alsjeblieft meer.
Hij stopte. Plotseling verdwenen zijn vingers van haar tepels.
Drie seconden van even niets. Alleen daar te hangen. Wetend wie daar achter haar stond. Achad. De man die ze moest haten. De man die haar betoverde. Zo knap, zo aantrekkelijk, zo helemaal man. Wreed. Oh ja. Ze was het niet vergeten. Ze mocht het niet vergeten. Haar mantra, haar mantra moest haar redden. Zonder na te hoeven denken kwamen de woorden weer: hij is wreed, hij wil me onderwerpen, hij is wreed, hij wil...
Weer grepen de vingers haar tepels. Resoluut nu, niet meer voorzichtig vragend, maar brutaal. Elke keer haar tepels draaiend tot waar ze -heel even- die scheut van pijn voelde. Een kreet ontsnapte haar. Ze liet het gaan. Hij draaide haar tepels, langzaam en voorzichtig, het genot en draaide door, de pijn, haar kreet. Keer op keer.
Ze had haar mantra nu niet meer nodig: hij wil me onderwerpen, hij is wreed.
Toch had ze geen moeite om zich er aan over te geven. De pijn was pijn, het genot was genot. Duidelijk herkenbaar. Elke keer opnieuw. Na het genot de pijn, na de pijn het genot. Steeds in datzelfde ritme. Zo voorspelbaar. Na elke pijnscheut begon ze te verlangen naar het genot, het genot dat altijd langer duurde dan de pijn. Dat langzaam over ging in de pijn. Maar wanneer werd het pijn? Hij veranderde niets in zijn tempo of in de kracht van zijn vingers. Maar was de pijn nog wel pijn? Net zoals het genot gleed de pijn als een lange rilling door haar hele lijf. Om op het hoogtepunt abrupt te stoppen.
Ze merkte dat ze ook naar de pijn begon te verlangen. Die rilling te mogen ervaren. Merkte zelfs dat ze er naar verlangde dat hij verder ging. Verder doordraaide. Harder kneep. Als die rilling maar niet hoefde te stoppen. Wat gebeurde er met haar? Verlangde ze naar pijn? Van hem?
Maar hij ging niet verder. Hij stopte, even abrupt als daarvoor.
Drie seconden.
Drie seconden zijn kort. Maar voor haar waren ze lang genoeg. Lang genoeg om weer te weten wie ze was. Denise. Volwassen vrouw, zelfstandige vrouw. Advocate. Machteloos hier hangend. Maar niet machteloos over haar eigen geest. Ze zou overleven.
Aan zijn vingers zou ze niet kunnen ontkomen. Maar verlangen naar pijn, verlangen naar meer pijn? Dat nooit! Ze zou zich wapenen, wapenen tegen de pijn. Ze zou zich bewust zijn van die pijn, als die kwam.
Ze zou voelen dat die er was. Pijn. Alleen maar pijn. Ze verafschuwde pijn. Ze verafschuwde hem. Goed. Hij wilde haar onderwerpen. Hij was wreed. Ze zou dat voelen. Pijn. Wreed. Goed. Maar niet meer dan dat.
uit: Hangend en toch vrij
“Ik begrijp dat jullie je alle vier hebben beziggehouden met de begeleiding van deze toekomstige slavin, Denise genaamd.”Hij wees vervolgens op Denise en ging verder: “Het zal jullie dus onprettig verrassen als ik jullie vertel dat Denise betrapt is toen ze de spiegeldeur op haar kamer doorgegaan is, die heeft gesloten, heeft rondgewandeld en daarna weer via dezelfde deur op haar kamer is teruggekeerd. Dat is een ernstige overtreding, zoals jullie weten, en daarvoor ga ik haar straffen.”
Achad liep naar de kikker, maakte het touw los en trok het strak. Vervolgens trok hij het touw voorzichtig aan. Denise stond rechtop met licht gespreide benen, maar sloot ze snel toen ze de spanning op haar polsen voelde.
Langzaam trok Achad door. Denises polsen stegen en haar armen werden achter haar rug omhoog getrokken. Op het moment dat haar polsen ongeveer ter hoogte van haar taille kwamen stopte hij. Haar handen stonden nu een centimeter of vijftien van haar rug af.
Denise voelde de spanning op haar schouders. Die was onplezierig en ze compenseerde het door zich voorover te buigen. Daardoor gingen haar armen omhoog en haar billen naar achteren. Omdat ze hierdoor onstabiel op haar benen stond spreidde ze die weer zonder er bij na te denken. Dat versterkte het voorgaande effect: haar armen kwamen in verhouding nog hoger. Haar billen wezen nog verder naar achteren en presenteerden zich bekoorlijk voor de straf. Maar dat laatste was iets waar ze zich absoluut niet mee bezighield. Wel dat ze niet in een pijnlijke houding stond zo. Een houding die goed en lang vol te houden is: je hangt aan je armen, zonder dat het pijn doet aan je polsen. Maar het was wel een heel duivelse houding. Waarom dat zo was zou Denise zo dadelijk ondervinden.
Achad ging een paar passen van haar af en opzij staan, mat de afstand met zijn ogen en gaf haar de eerste slag op haar billen.
Denise schreeuwde van pijn. Ze schoot omhoog en naar voren. Wat een natuurlijke reactie is als je op je billen geslagen wordt, zeker als je wankel staat: je wilt als het ware de slag uit de weg gaan. En dat was precies wat Denise deed. Zonder er bij na te denken. Maar die beweging deed opnieuw pijn. Het touw maakte dat haar polsen niet omlaag genoeg konden: het sneed in haar polsen. En dus schoten haar armen weer omhoog en haar bovenlijf weer omlaag. Weer moest ze een paar passen maken en kon ze haar evenwicht terugvinden door haar benen te spreiden. Zo kwam ze weer in balans en bood ze haar billen opnieuw aan.
Achad bewoog met haar mee en gaf haar de tweede slag. Nu ging ze van de pijn eerst door haar knieën, en strekte ze deze weer direct daarna. Schoot omhoog en danste nu zelfs even rechtop.
Als snel draaide en danste Denise naar voren en naar achteren, rechtop en voorover, naar links en naar rechts. Boog haar knieën, bewoog heen en weer, draaide en tolde en strekte haar knieën weer. Sloot haar benen en spreidde ze. En herhaalde alle bewegingen door elkaar heen in een chaotische dans van pijn en vermijden van pijn.
Elk moment nu dat ze omhoog schoot en haar benen sloot, verloor ze haar evenwicht en deed ze een pas naar voren. Dat ging natuurlijk niet en dus danste ze weer terug. Om uiteindelijk elke keer weer tot stilstand te komen, zich voorover te buigen en Achad haar billen aan te bieden voor een nieuwe slag. Die onverbiddelijk volgde, maar niet zonder dat Achad even wachtte zodat ze kon beseffen wat onvermijdelijk ging komen.
Achads slagen werden nu ook pijnlijker. Hij sloeg even hard, maar de pijn werd met elke slag intenser. Ze wilde de riem ontwijken maar kon dat niet. Ze tolde heen en weer, omhoog en voorover, boog en strekte en wist niet waar ze het zoeken moest.
Schreeuwde en huilde ze, maar zelfs om te protesteren had ze geen tijd. Al haar energie ging zitten in het in evenwicht blijven. Om elke keer als ze dat evenwicht weer gevonden had haar billen aan te bieden als ideaal doelwit voor Achads riem.
Zo deed zich het unieke verschijnsel zich voor dat zij het was die bepaalde hoe snel de slagen kwamen. Want pas wanneer ze uitgedanst was van de pijn en dus weer in evenwicht, met haar billen naar achteren, bevond ze zich in de goede positie voor de volgende slag.
