|
Leve de seksualisering. Deel 3
(Dit manifest wordt regelmatig bijgewerkt.
Jongeren (Zie ook: puberteit) Jongeren, of tieners, zijn mensen van 12 tot en met 17 jaar. Natuurlijk is de grens met de kinderen onder die leeftijd niet scherp, maar met 12 jaar gaan ze naar de middelbare school en rond die leeftijd begint de puberteit (in ieder geval voor meisjes) en dan kun je redelijkerwijs zeggen dat er een nieuwe periode aanbreekt. Om alle minderjarigen onder de 16 of 18 over één kam te scheren als "kinderen" (zoals de politie doet als het over kinderporno of pedofilie gaat), is zo'n grove onderschatting van veel jongeren dat je het gerust als minachting kunt betitelen. Een van de dingen waar men aan denkt bij "seksualisering", is dat jongeren tegenwoordig vaker seks (lijken te) hebben dan vroeger en ook op jongere leeftijd. Maar wat is er mis met seks op jonge leeftijd? Laat die jongeren maar fijn feestvieren met hun lichaam. We moeten ze alleen aansporen om zodanig met elkaar om te gaan dat seks ook inderdaad een feest wordt (en dat ze veilig vrijen). Maar goed met elkaar omgaan en van seks een feest maken, is niet iets wat alleen jongeren moeten doen; laat de volwassenen eerst eens beginnen met het goede voorbeeld te geven. Tegenwoordig hebben we meer vrijheid dan vroeger. Best mogelijk dat jongeren daarop reageren door wat meer seks te hebben. Dan is dat iets om toe te juichen, niet iets om zorgelijk over te doen, want dat betekent dat ze nu hun verlangens niet meer hoeven te onderdrukken. De leeftijd waarop de helft van de jongeren seks heeft gehad, ligt tegenwoordig op ongeveer 17 jaar. Prima toch? In flink wat culturen vindt men 12-13 jaar een goede leeftijd om met seksueel verkeer te beginnen. (Met andere vormen van seks, zoals masturberen, zijn kinderen natuurlijk al veel langer bezig.) Jongeren rapporteren vaak, dat hun eerste seksuele ervaringen helemaal niet leuk waren. Dat is triest, maar daarop past geen reactie in de sfeer van "dan had je er maar niet zo jong mee moeten beginnen". Leer de jongeren liever hoe ze wèl een fijne eerste ervaring kunnen hebben. (Zie: voorlichting.) Seks met minderjarigen (boven de 12) moet niet automatisch strafbaar zijn. Al helemaal niet voor jongeren onderling of voor jonge mensen van wie een van de twee toevallig nog net geen 18 is, maar ook niet voor een volwassene die seks heeft met een minderjarige. Hoogstens zou dat een klachtmisdrijf moeten zijn, waarbij de volwassene alleen vervolgd kan worden na een klacht van de jongere en als die volwassene die jongere echt schade heeft berokkend. Gelukkig trekken jongeren zich van die strafbaarheid niks aan, zoals ze dat nog nooit hebben gedaan. Dat ouders zich zorgen maken over "de jeugd van tegenwoordig", is niets nieuws. Maar in werkelijkheid is er heus niet zoveel mis met de jongeren van nu. Natuurlijk is het waar, dat een deel van de jeugd niet wil deugen, maar a) het is veel erger dat ook veel volwassenen niet willen deugen en b) het is nu eenmaal zo dat er altijd mensen zijn die niet willen deugen. Tegenwoordig zijn dat er heus niet meer dan vroeger, ook niet onder de jongeren. (Zie ook: breezerseks.) Als de jongeren (eindelijk) hun vrijheid nemen, ook op seksueel terrein, dat is dat alleen maar toe te juichen na zoveel eeuwen van seksuele onvrijheid. De omslag heeft plaatsgevonden in de jaren '70. Toen gingen de jongeren weigeren om zich nog langer te laten ringeloren door de maffe en muffe seksverboden van de eeuw daarvoor. Het resultaat? Let maar eens op: Jongeren, vooral meisjes, praten tegenwoordig heel verstandig over seks (en liefde, en respect, en wat er zo meer bij komt kijken). Er is een TV-serie geweest, onder de titel "Sexy", die liet zien dat het allemaal best meevalt met de jeugd. Maar de TV-bazen dachten dat de mensen bevestigd wilden worden in hun zorgelijkheid. Daarom heeft die serie meer dan een jaar op de plank gelegen. Voorlichting blijft nodig, maar dat gezeur over "verval der zeden" moet nu maar eens ophouden. Er is geen "verval der zeden", er mag alleen meer. Misschien wel de meest verstandige en nuchtere kijk op de zaak komt van een meisje van 13 (dat op haar 12e al seks had): "Ik vind het gewoon lekker en dan maakt leeftijd niet uit. ... En het is eigenlijk een heel gewone zaak. Het hoort bij het leven. Alleen de een doet het eerder dan de ander." (VPRO-gids. 3 jul. 2004.) Tegenwoordig zijn we in sommige landen, waaronder Nederland, zover dat volwassenen zelf mogen weten waar ze naar kijken. Maar nu wordt er nog wel gezegd dat we kinderen (onder de 16) moeten beschermen tegen het zien van porno. Hoezo? Wat is er zo vreselijk aan blote en vrijende mensen, dat jongeren dat niet mogen zien? Maar de zedenmeesters zijn bang dat jongeren, als ze porno zien, "te jong" aan seks beginnen en dingen doen "waar ze nog niet aan toe zijn". Maar wie bepaalt wat "te jong" is en of jongeren ergens "aan toe zijn"? Dat kunnen ze zelf wel bepalen. Ofwel ze zijn er nog niet aan toe en dan hebben ze geen interesse, ofwel ze zijn er aan toe en dan is er geen probleem. (En als ze er niet naar willen kijken, nou, dan kijken ze gewoon niet; simpel.) In feite is het bizar, en een voorbeeld van de overtrokken lading die aan seks wordt gegeven, dat de leeftijdsaanduiding van een film afhankelijk is van de vraag of er blote tepels e.d. in te zien zijn. En waarom mogen jongeren alles zien, maar is het, als het om seks gaat, ineens een punt "of ze er wel aan toe zijn"? Zijn ze bijvoorbeeld eigenlijk wel toe aan reclame? Of zijn ze wel toe aan godsdienst (als ze als vierjarigen op een christelijke school komen)? Het is veel beter om jongeren gewoon alles te laten zien wat ze willen zien - in het internet-tijdperk is het trouwens toch onbegonnen werk om ze daarvan af te houden - en om dan dat wat ze te zien krijgen te gebruiken als aanleiding om (in ongedwongen sfeer) met hen te praten, o.a. over seks. (Zie: voorlichting.) In de praktijk zie je ook, dat jongeren er geen enkel probleem mee hebben om iets seksueels te zien. Ze zien heus wel eens iets lelijks of weerzinwekkends op hun scherm, maar dat klikken ze dan weg en halen er verder hun schouders over op. Nee, het zijn de ouders (gelukkig niet alle ouders) die daar nog een probleem mee hebben. In feite zijn die ouders bezig hun eigen obsessie met seks af te reageren over de ruggen van de jongeren. Mooi voorbeeld: Soms komen mensen in een museum klagen dat er zoveel schilderijen van naakte mensen hangen. "Die zou je toch niet zomaar moeten tentoonstellen, ook voor kinderen", zeggen ze dan. Je ziet hier duidelijk dat ze er zelf moeite mee hebben (omdat ze er geil van worden?), maar de kinderen als smoes gebruiken. Meisjesbladen zoals Girlz hebben een rubriek waarin ze antwoord geven op vragen over seks. Daar komen soms vragen van 12-jarige meisjes over (bijv.) anale seks. Volwassenen die dat voor het eerst zien, reageren dan geschokt: Wat? Meisjes van 12? Ja, inderdaad, meisjes van 12. Die volwassenen zijn opgevoed met de illusie dat kinderen "onschuldig" zijn, lees: onschuldig moeten zijn. En ja, dan zijn ze geschokt als blijkt dat die "kinderen" helemaal niet "onschuldig" zijn. Nou ja ... "die" kinderen? Beter gezegd: sòmmige kinderen, sòmmige jongeren. Het is nu eenmaal zo, dat de snelheid waarmee kinderen zich ontwikkelen, enorm kan uiteenlopen. Sommige meisjes van 12 zijn al haast vrouwen en sommige vrouwen van 20 zijn nog haast kinderen. De beste manier om daarmee om te gaan, is deze jongeren als individuen te beschouwen en niet als inwisselbaar lid van de categorie "jongeren". Wat een verschrikkelijk woord trouwens, "onschuldig", alsof mensen door seks "schuldig" worden. Waaraan dan wel? Antwoord: Aan de "erfzonde", een typisch christelijk idee uit de oude doos. Niet de moeite waard om nog eens te gaan uitleggen wat daarmee wordt bedoeld, maar één ding is duidelijk: zondig word je door seks. Wat een ontzettend dwaas idee! Beter bewijs van de christelijk obsessie met seks is er niet. (Zie: christendom.)
Kinderen Onder kinderen verstaan we mensen tot ongeveer 12 jaar. Boven die leeftijd spreken we van jongeren. Kinderen hebben net zo goed seksuele gevoelens als volwassenen. Ouders lijken dat vaak vergeten te zijn, maar het is heus waar. Kinderen spelen graag met hun geslachtsdelen en ze hebben daar ook seksuele fantasieën bij. Heel eenvoudige fantasieën, maar toch. Daar is niets mis mee. Kinderen mogen hun seksuele gevoelens ook best uiten; we moeten ze alleen leren om niet alles in het openbaar te doen. Als we afscheid nemen van het vooroordeel dat seks heel beladen en eng en erg is, ontstaat er ruimte voor de gedachte dat seks gewoon goed is voor een mens. En dan zou je er even bij kunnen stilstaan, dat een kind ook een mens is.
Het wordt natuurlijk een ander verhaal als het gaat om seksuele contacten tussen volwassenen en kinderen. Daarover heerst op het ogenblik een geweldige hysterie, maar dat is nergens voor nodig. (Zie verder: pedofilie.) Je moet kinderen niet penetreren; daar zijn hun geslachtsdelen (en eventuele andere openingen) nog te klein voor. Maar een liefdevolle streling kan echt geen kwaad. Kinderen zoeken soms ook een enigszins seksueel getint contact met ouderen. Zolang die ouderen dat niet egoïstisch misbruiken om (alleen maar) hun eigen lusten te bevredigen en zolang er geen dwang of drang bij komt kijken, is daar niets mis mee. In ieder geval is een overtrokken, krampachtige reactie daarop veel erger voor een kind dan een seksuele aanraking. In 1978 durfde de Nederlandse televisie het aan om in de serie "Een groot uur U" een uitzending te wijden aan pedofilie. Daarin kwam ook Brongersma aan het woord. Presentator Koos Postema vroeg hem: "Moeten we niet gaan denken over de Rechten van het Kind?" (Die vraag hield dus eigenlijk al in, dat Postema vond dat seks geen respect inhoudt.) Brongersma antwoordde hierop: "Het is het recht van het kind om gerespecteerd te worden, niet alleen in de zin van 'afblijven', maar ook in de zin van 'ik vind het fijn om aangeraakt te worden'." Dat is de kern van de zaak. Kinderen hebben recht op een seksueel getint contact met een volwassene, als zij (die kinderen) dat wensen. (Uiteraard geldt het omgekeerde niet: Volwassenen hebben geen recht op een seksueel contact met een kind.) In die uitzending kwamen ook twee jongemannen
aan het woord, die zeiden dat ze als kind seksueel contact met
een volwassene hadden gehad en dat ze dat heel fijn hadden
gevonden. Gek genoeg wordt dat fragment van Brongersma nog wel
eens herhaald, maar dat van die jongemannen nooit. Kinderen moet je liefdevol bejegenen. Straffen mag, met mate, maar verder is alles wat kinderen schade berokkent, fout. Daarbij kun je, omdat kinderen kwetsbaar zijn, beter het zekere voor het onzekere nemen. Kinderen die een vrijwillig seksueel contact met een volwassene hebben gehad, oordelen daar later gewoonlijk positief over. (Mannen iets meer dan vrouwen.) Maar alleen al deze mededeling, gewoon een feitelijke constatering, doet de moraalriddertjes schuimbekken (wat hun hysterie bewijst), alsof het verboden zou zijn om de feiten bij hun naam te noemen en alsof schuimbekken iets aan de feiten zou veranderen. Ze zouden blijkbaar het liefst zien dat deze kinderen levenslang met trauma's rondlopen. Helaas voor hen en gelukkig voor die kinderen klopt dat niet. De socioloog Erik van Ree zegt hierover: Trauma's ontstaan alleen als het contact een min of meer gewelddadig karakter had (en/of als de ouders en andere volwassenen overreageren en/of als een kind naderhand een trauma wordt aangepraat). Daaruit kun je leren dat niet de seks, maar de dwang of de pijn het ergste is. Maar dan nòg. Vergelijk het eens met inbraak met geweldpleging. Stel dat een kind daar (mede-)slachtoffer van wordt. Zoiets is heel erg en dat kan lang doorwerken. Misschien heeft het kind er wel een tijdlang nachtmerries van. Maar als die persoon twintig, dertig, veertig jaar later bij een psychiater loopt, dan geloof je toch niet dat dat nog steeds door die inbraak komt? Hoogstens heeft dat ook een klein steentje bijgedragen. Waarom zouden we dan ineens denken dat een traumatisch seksueel contact langdurige gevolgen heeft? Kom op, zeg; ook hier een beetje nuchterheid graag. Het idee dat een ongewenst seksueel contact levenslang doorwerkt, is alleen maar weer een uiting van het opgeblazen belang dat de moraalriddertjes aan seks toekennen. Geheugendeskundige Merckelbach zegt hierover: "Mensen dènken vaak dat mislukkingen in hun leven door trauma's van vroeger komen. In werkelijkheid is er vaak veel meer aan de hand. Iemands problemen zijn dan een onontwarbare kluwen. Het effect van misbruik is daar moeilijk uit te distilleren." (NRC. 14 dec. 2010.) Er zijn helaas psychologen die beweren dat kinderen, ook als ze zich niets van de gebeurtenis(sen) herinneren, toch later allerlei nare verschijnselen kunnen vertonen, zoals depressies en nachtmerries. Dat is echt kletskoek; daar is geen spoor van bewijs voor. Waarom zeggen zulke psychologen dat dan? Waarschijnlijk alleen om mee te huilen met de wolven (want o, dat doen mensen zo graag) en in de hoop om op de golf van hysterie ook wat aandacht te krijgen. Dat doet denken aan de artsen in de 19e eeuw, die hardnekkig en met groot aplomb verkondigden dat masturberen tot allerlei verschrikkelijke kwalen kon leiden. Ook daarvan weten we intussen dat het volslagen kletskoek was, maar wat heeft die kletskoek een hoop ellende gebracht. Hetzelfde geldt nu weer. Al die flauwekul brengt meer ellende met zich mee dan het seksuele contact zelf, zéker als dat het kind geen pijn heeft gedaan. De geheugendeskundigen Otgaar en Smeets waarschuwen dan ook dat je kinderen niet, door suggestieve vragen, valse herinneringen moet aanpraten, en dat je vooral geen doemscenario's moet schetsen. Mochten de kinderen onverhoopt toch problemen krijgen, dan is het vroeg genoeg om in te grijpen. (NRC 16 dec. 2010.) Samengevat: Als het seksuele contact dat een kind met een volwassene heeft gehad dat kind geen pijn heeft gedaan, kunnen de ouders, hoe ze er verder ook over denken, toch een beetje opgelucht ademhalen, want het had veel erger kunnen zijn. Ouders zijn al geschokt genoeg; ze hoeven zich daarnaast niet ook nog eens nodeloze zorgen te maken. Het kind zal er later echt geen last meer van hebben. De meeste kindermishandeling heeft niets met seks te maken, dus wie kinderen wil beschermen, zou zich in de eerste plaats op die mishandeling (en verwaarlozing) moeten concentreren. Maar wat doen de moraalriddertjes? Die hebben het alleen over seks, alsof seks het ergste is wat er bestaat. Er is zelfs een nieuwe uitdrukking uitgevonden, "seksuele kindermishandeling". Die bestaat, maar de mensen die het daarover hebben, bedoelen dat seks met een kind àltijd, per definitie, mishandeling is en dat is gewoon onzin. Dat is opnieuw een voorbeeld van de overtrokken, obsessieve manier waarop vaak tegen seks wordt aangekeken. Het erge is, dat die overtrokken aandacht voor seks de aandacht afleidt van de echte mishandeling. Kinderen hebben seksuele gevoelens en doen dus soms spelletjes waarbij hun geslachtsdelen zijn betrokken. Daar wordt door ouders soms verschrikkelijk krampachtig op gereageerd, waarbij tegenwoordig zelfs van "misbruik" en van "dadertjes" en "slachtoffertjes" wordt gesproken en waarbij kinderen (kinderen!) worden aangegeven bij de politie. Wat een dwaasheid! Wat is nu erger, seksspelletjes of politieverhoor? Láát die kinderen toch gewoon. Vertel ze alleen dat ze voorzichtig met elkaar moeten zijn; dat begrijpen kinderen heus wel. Kinderen hebben altijd "doktertje gespeeld" en zullen dat altijd doen. Door daar verknipt op te reageren, kweek je verknipte kinderen. Catherine Keijl, bekend van TV, heeft in een boek gezegd dat ze is ontmaagd toen ze 11 was. Later, op TV, heeft ze gezegd dat ze dat toen heel interessant vond, maar dat ze het, zoals we er nu tegenaan kijken, eigenlijk fout zou moeten vinden. Nonsens. Als ze het toen interessant vond, dan wàs het interessant. Zich achteraf laten aanpraten dat het niet goed was, dàt is pas echt fout.
Kinderopvang (Zie ook: vergrijzing) In geheel Europa worden niet genoeg kinderen geboren om de bevolking op peil te houden. Daardoor gaat de bevolking krimpen, een zeer toe te juichen verschijnsel, gezien de overbevolking. (Zie overbevolking en milieu.) De oorzaak is in principe vooral, dat de meeste vrouwen tegenwoordig werken, alleen ligt het wat genuanceerder. In (katholiek) Zuid Europa heersen nog ouderwetse opvattingen over de plaats van de moeder in het gezin en als gevolg daarvan is er weinig kinderopvang. Dus krimpt de bevolking daar het hardste. In Noord Europa, waar goede creches zijn en waar de vaders in het gezin meehelpen, gaat de krimp van de bevolking veel langzamer. De overheid subsidieert de kinderopvang. Het idee daarachter is om de vrouwen beter in staat te stellen een baan buitenshuis te hebben. Maar de vrouwen werken al (nagenoeg) zoveel buitenshuis als ze willen, namelijk part time. Het effect van subsidies voor kinderopvang is nauwelijks dat er meer vrouwen (langer) gaan werken, maar vooral dat de vrouwen iets meer kinderen krijgen. Hoe wenselijk krimp van de bevolking in principe ook is, we moeten onze ogen er niet voor sluiten dat er aan de oorzaken daarvan ook een naar aspect zit. Schrijver en leraar Cyrille Offermans heeft daar het volgende over gezegd: Dat mogen de prikkeldraadfeministen zich aantrekken. (Zie: feminisme.) Ook bij de creches/kinderdagverblijven heeft de "marktwerking" toegeslagen. Bedrijven roken daar hun kansen, want vanwege de overheidssubsidie is de winst verzekerd. Dat heeft niet geleid tot lagere prijzen en hogere kwaliteit (zoals marktgelovers altijd verkondigen). Nee, de bedrijven hebben de concurrentie uitgeschakeld door als gekken te fuseren. Sommige bedrijven zijn nu eigenaar van honderden kinderdagverblijven en zijn zelf weer eigendom van nog grotere eenheden, die zelf weer eigendom zijn van ... enz. Nu kunnen ze dus rustig de prijzen verhogen en op personeel bezuinigen, want de ouders kunnen toch geen kant uit. Als er meer kinderopvang komt, moeten er dus ook meer creche-leidsters komen. Uit een studie van het Centraal Planbureau blijkt, dat het aantal vrouwen dat vanwege de betere of goedkopere kinderopvang extra gaat werken, ongeveer even groot is als het extra aantal leidsters dat nodig is. Per saldo komen er door subsidiëring van de kinderopvang dus geen extra vrouwen bij in de rest van de economie. Als alle vrouwen full time zouden gaan werken, is het netto effect daarvan, dat de meeste vrouwen tegen betaling op elkaars kinderen passen, terwijl ze nu onbetaald op hun eigen kinderen passen. 't Is maar wat je vooruitgang noemt.
Kinderporno Kinderen verdienen extra bescherming en in z'n algemeenheid kan niet worden aangenomen dat kinderen vrijwillig meewerken aan het maken van porno. Daarom moet kinderporno strafbaar blijven. Maar de grondslag daarvoor moet uitsluitend liggen in het beschermen van kinderen. De overheid moet niet de zedenmeester gaan uithangen of gedachtenpolitie gaan spelen. Gedachten, fantasieën en verlangens zijn vrij; daar heeft de staat zich niet mee te bemoeien. Daarom moet virtuele kinderporno (met de computer gemaakte plaatjes op internet) gewoon vrij zijn. Daar lijdt niemand schade door; sterker nog: de tijd die mensen aan virtuele kinderporno besteden, besteden ze niet aan echte porno. Een wettelijk verbod moet trouwens ook effectief zijn; anders moet je het niet uitvaardigen; aan symboolwetgeving hebben we niets; wetten moeten er niet alleen maar zijn om er "een signaal" van te laten uitgaan. Een verbod op virtuele porno heeft geen enkel positief effect op de bescherming van echte kinderen en is dus alleen al om die reden dwaas. In Nederland is al eens iemand veroordeeld vanwege het bezitten en bekijken van virtuele kinderporno. Dat is gebeurd op grond van een wet, die is aangenomen als uitvoering van een Europees verdrag over Cyber Crime, waarin o.a. het bezitten en bekijken van "realistic images" (van seks met kinderen) wordt verboden. Dat Europese verdrag is aangenomen in navolging van een soortgelijke wet in de Verenigde Staten. Alleen: in de VS is die wet door het Hooggerechtshof ongrondwettig verklaard. Het Hooggerechtshof heeft namelijk als volgt geredeneerd: "Dat een subcultuur van een inspiratiebron moet worden ontdaan, is een poging om iemands privégedachten te controleren. Virtuele porno kan worden gebruikt om kinderen te verleiden, maar dat geldt ook voor snoepgoed of cartoons. Virtuele kinderporno "is geen verslag van seksueel misbruik, noch maakt het slachtoffers." Dat is precies de kern van de zaak. Voorts moet onderscheid worden gemaakt naar leeftijd. Veel te gemakkelijk wordt elke afbeelding van seks met een minderjarige "kinderporno" genoemd. De grens van legale porno is een paar jaar geleden opgeschoven van 16 naar 18 jaar en nu bestaat een beetje de neiging om alles onder de 18 jaar als "kinderporno" te beschouwen. Maar kinderporno is porno met echte kinderen, tot 12 jaar. Seks met jongeren, vanaf 12 of toch in ieder geval van 14 jaar, is wezenlijk iets anders. (De Nederlandse politie hanteert 15 jaar als grens.) Zelfs valt aan te bevelen om van porno met jongeren een klachtmisdrijf te maken, waarbij de makers alleen vervolgd kunnen worden na een klacht van de jongere. Porno met minderjarigen wordt vaak in het buitenland gemaakt. Dan moet ook in het oordeel worden betrokken dat in vele landen meisjes niet zo'n loodzware betekenis aan seks hechten. Dit is niet bedoeld om de zaken te bagatelliseren. Bij het vervaardigen van porno wordt vaak misbruik gemaakt van de armoede van die meisjes en er wordt soms regelrecht geweld toegepast. (Zie ook: sekstoerisme.) Maar hoe erg dat allemaal ook is, zaak is ook hier om de proporties niet uit het oog te verliezen. De reactie van de politie op porno met minderjarigen moet niet worden bepaald door een zwaar overtrokken idee van hoe vrééselijk seks met een minderjarige wel niet is, maar moet in verhouding staan tot de schade en de ellende die daadwerkelijk wordt aangericht. Het is in feite een gebaar van pure machteloosheid van de overheid om het kijken naar en het bezitten van kinderporno strafbaar te stellen, want van dat kijken wordt niemand slechter. De mákers moeten worden aangepakt. Maar ja, dat gaat niet, want die verbergen zich op internet achter gecodeerde programma's en proxy servers in verre landen. Bovendien gebruiken producenten en afnemers van kinderporno geen gewone websites, maar afgeschermde forums en peer-to-peer-programma's e.d. Zo nu en dan worden er voorstellen gedaan om de overheid (de politie) zeer vergaande bevoegdheden te geven, teneinde beter te kunnen optreden tegen wat kennelijk de twee hoofdzonden van deze tijd zijn: terrorisme en kinderporno. Maar om effectief te kunnen optreden zou totale controle nodig zijn. Willen we dat echt? Als we moeten kiezen tussen aan de ene kant een maatschappij met totale controle en aan de andere kant een vrije maatschappij met de onvermijdelijke uitwassen van vrijheid, zoals terrorisme en kinderporno, dan moeten we zonder aarzelen voor het tweede kiezen. De maatschappij is nu eenmaal onvolmaakt en, zoals wel wordt gezegd, shit happens. (Overigens zou er óók in een maatschappij met totale controle nog steeds terrorisme en kinderporno voorkomen, alleen is de pakkans dan groter. Tegelijk is dan óók de kans groter dat onschuldigen met de politie te maken krijgen, alleen maar op grond van loze verdenking.) Er zijn allerlei voorstellen in de maak om de providers te machtigen sites met verboden inhoud, bijvoorbeeld kinderporno, te sluiten. Sommige providers zijn ook bereid daaraan mee te werken. Maar dat is principieel fout; dat is net zoiets als de posterijen machtigen om brieven met ongewenste inhoud te onderscheppen. We hebben niet voor niets zoiets als het briefgeheim. Hoe erg kinderporno ook mag zijn, pogingen van de overheid om de providers medeverantwoordelijk te maken, behoren tot de vele manieren waarop de laatste jaren aan onze ooit zwaarbevochten burgerrechten wordt geknabbeld. Uiteindelijk wordt de democratie daardoor ondergraven en dat is toch heus nòg erger dan kinderporno. Terrorisme en kinderporno kun je zien als manifestaties van "het kwaad", maar dan kun je nog twee kanten op. Verstandige mensen proberen het kwaad binnen de perken te houden, met concrete maatregelen die in een redelijke verhouding staan tot concreet kwaad en niet ontaarden in met een kanon op een mug schieten. Maar je hebt ook mensen die het kwaad willen uitroeien en die de wereld willen zuiveren van het kwaad en daar alles aan willen opofferen, een in wezen religieuze benadering. Tegenover zulke mensen moeten we zeer wantrouwend staan, want die blijken in de praktijk net zulke engerds te zijn als de daders van genoemde misdrijven.
Kleding Waarom dragen mensen kleren? De voor de hand liggende antwoorden zijn: tegen de kou en omdat ze zich zonder kleren beschaamd voelen. Maar dat zijn niet de redenen dat mensen in een ver verleden kleren zijn gaan dragen. Het is niet zo dat mensen duizenden jaren kou hebben geleden en zich hebben lopen schamen totdat eindelijk iemand de kleren uitvond. Nee, pas toen mensen kleren hadden, merkten ze dat die lekker warm zaten, en nog later, veel later, gingen ze zich schamen als ze geen kleren aan hadden. (Zie ook: schaamte.) Kleding is waarschijnlijk ontstaan als versiering die een aanduiding gaf van status. Iemand had bijvoorbeeld een leeuw gedood en sloeg de huid van die leeuw om zich heen om te laten zien dat hij zo dapper was geweest. Zoiets. Al gauw gingen mensen toen met hun kleding laten zien, hoe machtig ze waren en wat hun positie in de maatschappij was. Er zijn Soemerische vazen bekend van zo ongeveer 4.000 jaar oud, met daarop de verschillende lagen van de bevolking: bovenaan de machtigen, in mooie kleren, onderaan de slaven, helemaal naakt. Mensen zijn niet allemaal even mooi en kleding kan worden gebruikt om imperfecties van het lichaam te verhullen. Machtige, maar intussen oudere en niet meer zo mooie vrouwen, kunnen (mooie, dure) kleding daarom gebruiken om op het gebied van aantrekkelijkheid nog te kunnen concurreren met jonge, mooie, maar armere vrouwen. Toen de Romeinen rond het begin van onze jaartelling hun macht almaar uitbreidden, stuitten ze o.a. op de Kelten (een verzamelnaam voor de volken die in Europa woonden). De Kelten hadden de gewoonte om geheel naakt (maar vaak beschilderd) tegen de Romeinen te vechten. Er zijn ook oude Keltische verhalen overgeleverd waarin dappere helden geheel naakt ten strijde trekken. Bij de Kelten heerste het bijgeloof dat ze daardoor onkwetsbaar werden. Bij de eerste confrontaties schrokken de Romeinen zich wild als er ineens een horde naakte, beschilderde "barbaren" op hen afkwam, maar na een paar keer was het verrassingseffect er natuurlijk af. Daarna hebben de Romeinen de Kelten uiteindelijk onderworpen.
Kut Voor het vrouwelijke geslachtsorgaan bestaan een boel woorden, die echter allemaal ofwel te medisch ofwel te hard zijn. "Kut" is veel te hard, te scherp, voor al die lieve, zachte plooitjes. Het Engelse woord "cunt" (verwant met ons "kont") heeft een veel zachtere klank. Maar het gekke is, dat Engelsen en Amerikanen het woord "cunt" juist heel erg onaangenaam vinden klinken.. In 1879 verscheen er in Engeland een underground tijdschrift, The Pearl, met erotische lectuur. Daarin heeft ook een keer een loflied op de kut gestaan. Hieronder volgen niet alle, maar sommige coupletten. Het lied kan worden gezongen op de melodie van "God save the Queen". God save great Cunt, our Queen Can I describe our Queen? You will find her great chink Emp'rors and kings bow down Mankind of every race God save great Cunt, our Queen
Kijken Mannen kijken graag naar mooie vrouwen en vrouwen geven tegenwoordig steeds vaker toe dat zij ook graag naar mooie mannen kijken. Nog steeds wordt er over dat kijken besmuikt gedaan, alsof er iets mis mee zou zijn. Maar er is niets mis mee; verlangend kijken naar aantrekkelijke mensen behoort tot de vreugden des levens. Dus kijk en geniet, maar doe het zo dat degene op wie je je blik richt, het niet als opdringerig ervaart. Maar wees niet al te bang om iemand een complimentje te geven; de meeste mensen vinden het fijn als ze mooi en aantrekkelijk worden gevonden. En een beetje flirten maakt het leven zoveel leuker, zolang je de grens maar in de gaten houdt tussen flirten en opdringerigheid. Tegenover kijken staat bekeken worden. Zie: exhibitionisme.
Lesbisch Lesbisch is homoseksueel, maar dan voor vrouwen. (Zie verder: biseksualiteit.)
Liefde Er wordt vaak gezegd dat seks tegenwoordig is losgekoppeld van liefde. In de praktijk valt dat reuze mee, in die zin dat seksueel verkeer zich in verreweg de meeste gevallen afspeelt binnen een sfeer van wederzijdse genegenheid. Gewoonlijk ook binnen een relatie, zij het dat die relatie soms heel kort kan zijn. Seks in liefde of genegenheid is meestal fijner dan seks om de seks. Dat dreigt wel eens vergeten te worden en dat mag dus best weer eens worden gezegd. Zolang dat maar niet betekent dat de overheid of de christenen, of wie dan ook, ons gaan voorschrijven hoe we moeten leven. Mensen kunnen in vrijheid beslissen of ze seks willen, zonder dat daar dwingende voorwaarden voor bestaan. Neuken is gewoon lekker en mensen mogen best neuken om geen andere reden dan dat ze het lekker vinden. Er is niets tegen seks die alleen is gericht op lichamelijk genot, seks om de seks, recreatieve seks, op voorwaarde dat je elkaar niet kwetst. Iedereen mag voor zichzelf beslissen wat hij wel of niet wil, maar niemand mag dat voor een ander beslissen. Vergeet ook niet, dat liefde en relaties ook de nodige complicaties met zich mee kunnen brengen. Mensen willen ook wel eens gewoon lekker seks zonder die complicaties. Daarom hebben (vooral jonge) mensen tegenwoordig wel eens een "neukmaatje" (een "fuck buddy") die ze kunnen opbellen als ze zin in seks hebben, zonder dat daar verdere verplichtingen aan vast zitten. Zulke vriendjes worden in het Engels wel "friends with benefits" genoemd. In het Nederlands zegt men wel: "Ik heb een vriendjes-plus-pakket". Een al iets oudere uitdrukking is "more than friends, less than lovers". Het is in wezen heel eenvoudig: Alles màg (zolang je een ander niet kwetst), maar niets móét. Bijvoorbeeld seks bij de eerste afspraak màg, maar moet niet, romantiek màg, maar moet niet, enzovoort. Precies hetzelfde geldt voor seks zonder liefde, seks om de seks, recreatieve seks. Vergeet één ding niet: Liefde is iets wat je moet (willen) géven en níet in de eerste plaats iets wat je moet willen krijgen. Dat kan in deze tijd van inhalig consumentisme niet vaak genoeg worden gezegd.
Liefdeskunst Eigenlijk zou het niet (alleen) om seks moeten gaan, maar om liefdeskunst. Liefdeskunst omvat alles wat de seks (véél) lekkerder maakt. Dus iedereen die niet al te dom is en zichzelf het beste gunt, zou zich in de kunst der liefde moeten bekwamen. Daar zijn allerlei technieken voor, bijvoorbeeld uitgewerkt in de zogenoemde Tantra-seks. Bijna altijd berusten ze op twee pijlers: Elkaar veel aandacht geven en het orgasme uitstellen. (Zie: orgasme.)
Loverboys Sommige jongens maken misbruik van onzekere meisjes door hen aan zich te binden en hen vervolgens de hoer te laten spelen. Hulpverleners hebben voor zulke jongens het woord "loverboys" bedacht, maar dat is een veel te mooiklinkend woord. Zulke jongens zijn gewoon pooiers. (In de krant heeft iemand ze al "pooierboys" genoemd, een mooi woord.) En pooiers zijn niet beter dan slavendrijvers. Maar als je de betreffende meisjes wilt helpen, kun je ze dat beter niet meteen vertellen, want die geloven vaak echt dat hun loverboy van hen houdt en slaan dicht als je daaraan durft te twijfelen. Omgekeerd houden zij van hun "vriend", zelfs al beseffen ze dat hij niet deugt. Loverboys zijn van alle tijden. Nieuw is, dat het tegenwoordig relatief vaak Antillianen en Marokkanen zijn. (En dat is geen discriminatie; feiten zijn feiten.) Van loverboys bestaat een wat romantisch beeld. Ze zouden meisjes inpalmen met lieve woordjes en cadeautjes. Maar daar hebben ze tegenwoordig geen tijd meer voor. De meisjes moeten, hup, meteen werken. Dat sommige meisjes daar intrappen, blijft raadselachtig, maar zo zitten sommige meisjes nu eenmaal in elkaar, vooral als ze toch al onzeker zijn en niet duidelijk bij een vriendinnenclubje horen. De ervaren loverboys herkennen zulke meisjes meteen. Daarom valt te vrezen dat voorlichting op scholen over loverboys maar heel beperkt zal helpen. Loverboys worden helaas maar zelden veroordeeld. Dat komt doordat de meisjes bijna nooit aangifte willen doen, soms uit angst, soms uit liefde.
Lustobject (Zie: seksobject.)
Maagd Iemand die nog geen seks heeft gehad, wordt een maagd genoemd. Meestal wordt daar een meisje mee bedoeld, maar het woord "maagdelijk" wordt ook wel voor jongens gebruikt. Wat bij een meisje "ontmaagden" heet, dus voor het eerst seks hebben, wordt bij jongens ook wel "ontknapen" genoemd. Het feit dat er een apart woord bestaat om iemand aan te duiden die nog geen seks heeft gehad, is (alweer) een voorbeeld van het opblazen van seks tot enorme proporties. Er bestaat toch ook geen woord voor - noem eens wat - iemand die nog nooit een auto heeft gereden, of die nog nooit op vakantie is geweest? In sommige christelijke kringen in Amerika laten ze jonge meisjes de gelofte afleggen dat ze geen seks zullen hebben voor het huwelijk. In de praktijk maakt dat weinig verschil. Ze hebben gelukkig toch seks, maar omdat ze er dan niet op hadden gerekend, raken ze vaker dan nodig zwanger. Bovendien voelen ze zich schuldig. Dit is een voorbeeld van de ellende die de christelijke verkramptheid op het gebied van seks kan aanrichten. Het ergste aan zo'n gelofte is, dat die een uitdrukking is van de macht van de man over de seks van de vrouw. (Door feministen wordt dat wel het patriarchaat genoemd. Zie aldaar.) Eerst is in die visie (de seksualiteit van) een meisje eigendom van haar vader, daarna van haar man. Of, om het nog scherper te stellen: van de familie van haar vader en de familie van haar man. Op die manier gezien heeft de gelofte maagd te blijven dezelfde betekenis als het hoofddoekje van de moslimmeisjes. In beide gevallen verkondigt het meisje aan de wereld: "Ik ben geen zelfstandig mens, ik ben eigendom van een man." Vaak bedoelen of voelen die meisjes dat helemaal niet zo en is het hun eigen keuze, waarvan ze zelf vinden dat ze die in vrijheid hebben gedaan. Het komt zelfs voor dat het hoofddoekje in de praktijk juist bevrijdend werkt, omdat de meisjes mèt hoofddoekje buitenshuis mogen gaan en kunnen deelnemen aan de maatschappij. Maar dat verandert allemaal niets aan de boodschap die ze uitzenden. Zowel de gelofte maagd te blijven als het hoofddoekje staat daarmee symbool voor de macht van de man over het lichaam en de seksualiteit van de vrouw. Ook een vader "vragen om de hand van zijn dochter" stamt uit die ideeënwereld, evenals het idee dat een vrouw door haar gedrag "de eer van de familie" zou kunnen aantasten. Hoe we met dergelijke symbolen omgaan, is niet van groot belang, aangezien de symbolische betekenis in de praktijk al lang gesleten kan zijn. Veel belangrijker is de realiteit. De macht van de man over de vrouw is een (patri-)archaïsch overblijfsel waar we vanaf moeten. Het lichaam en dus de seksualiteit van een vrouw behoort uitsluitend haarzelf toe en alleen zijzelf mag bepalen wat ze ermee doet. Of een meisje maagd wil blijven of niet, en welke partner ze kiest, is uitsluitend haar eigen zaak en niet die van haar vader of haar broers, en het heeft niets met de "eer" van de familie te maken. In patriarchale samenlevingen hechten mannen er grote waarde aan dat de bruid in de huwelijksnacht nog maagd is. Oorspronkelijk berust dat waarschijnlijk op de angst van de man, dat hij ongemerkt kinderen van iemand anders gaat opvoeden en dat die ook zijn bezit kunnen erven. Intussen is dat hoe dan ook achterhaald omdat bruiden, dankzij de pil of het condoom, gewoonlijk niet al zwanger zijn in de huwelijksnacht. Maagdelijkheid is bij ons gelukkig iets waar steeds minder mensen nog een punt van maken. (Zie verder: maagdenvlies.) Je kunt ook redeneren: wees blij als een meisje geen maagd meer is, want dan weet ze al een beetje hoe of wat en dan kun je samen veel gemakkelijker plezier maken. In christelijke kringen wordt soms nog gezegd: "maagdelijkheid is een kostbaar geschenk." Kan zijn, maar ervaring en opwinding zijn nog veel kostbaarder geschenken. Er is weinig waarmee een vrouw een man zoveel plezier kan doen als met haar seksuele opwinding. Het schijnt dat er mannen rondlopen die het leuk vinden om een meisje te ontmaagden. Misschien geeft hun dat een gevoel van macht, of van eigendom. In feite is het veel fijner als je een meisje niet meer hoeft te ontmaagden. Vermijd als man in ieder geval de "dubbele moraal": van een meisje willen dat ze maagd blijft, maar zelf wel seks hebben. Meisjes mogen evenveel als jongens. (Omgekeerd heeft een Egyptische feministe wel eens gezegd: "Gelijke monniken, gelijke kappen. Als meisjes maagd moeten blijven, dan jongens ook. Gewoon hun piemel verzegelen en regelmatig door de imam laten controleren.")
Maagdenvlies (hymen) Om te beginnen is het maagdenvlies helemaal geen vlies, maar hoogstens een ietwat stugge plooi die de ingang van de vagina een beetje nauwer maakt. Bij een onvoorzichte ontmaagding kan het maagdenvlies ietsje kapotgaan, waarbij wat bloed vrijkomt. Er zijn culturen, met name de islam, waar men zo'n opgeklopte betekenis hecht aan maagdelijkheid, dat er een heel ritueel is ontstaan rond de "eerste huwelijksnacht". Daarbij is het de bedoeling dat het meisje een doekje of laken laat zien met daarin wat bloed, als bewijs dat ze nog maagd was. Bij de Zulu's in Zuid Afrika bestaat de gewoonte om jonge meisjes regelmatig, tijdens een grote bijeenkomst, te controleren op maagdelijkheid. Tegenwoordig is dat ook bedoeld als een maatregel tegen AIDS. Met dergelijke barbaarse rituelen laten de betrokkenen zien, dat ze niet goed op de hoogte zijn van de feiten. Deze feiten zijn: - Het maagdenvlies kan door allerlei oorzaken oprekken of kapot gaan. Bijvoorbeeld door masturberen (met of zonder hulpmiddel) of door het inbrengen van een tampon. - Als het maagdenvlies niet meer intact is en/of als een meisje niet bloedt, is dat dus geen bewijs dat ze geen maagd meer is. - Het maagdenvlies kan zich in het begin een beetje herstellen. Dus als een meisje bloedt, is dat geen bewijs dat ze nog maagd is. - De geslachtsdelen van vrouwen zijn individueel zo verschillend, dat artsen, zolang het meisje niet zwanger is of is geweest, maar zelden met zekerheid kunnen vaststellen of een meisje nog maagd is of niet. Laat staan dat anderen dat kunnen. Kortom: al die rituelen zijn gewoon flauwekul. Ze dienen alleen maar om goed te onderstrepen dat het meisje eigendom is van haar familie, eerst van de familie van haar vader, later van die van haar man. (Zie: maagdelijkheid.) In culturen waar men zo overdreven belang hecht aan maagdelijkheid, hanteert men gewoonlijk een rare definitie van seks. Anale seks, pijpen en beffen, de "penseelstreek" (zie: clitoris) e.d. zijn dan zogenaamd geen seks, aangezien het meisje dan technisch nog steeds maagd is. Als het maagdenvlies niet meer intact is, is er een medische ingreep mogelijk waardoor het net lijkt alsof het wel weer intact is. Meisjes uit genoemde culturen komen vaak vragen om zo'n ingreep, d.w.z. dat ze hun familie en/of hun aanstaande man een vals beeld willen voorspiegelen. Tja, want seks hebben mag niet, maar bedriegen mag blijkbaar wel. Dokters werken daaraan mee.
Macht Teveel mannen zien seks als een manier om macht uit te oefenen over een vrouw. Ze hebben blijkbaar het gevoel dat hun geslachtsdeel een wapen is, waarmee ze de vrouw wel eens eventjes haar plaats zullen wijzen. De ergste uiting hiervan is verkrachting. Met alle hartstocht die seks eigen is, zou seks in de eerste plaats een manier moeten zijn om de ander genot te geven. Het prachtige is: hoe meer genot je een vrouw geeft, hoe meer genot zij jou automatisch ook weer zal geven. Dus wees om te beginnen niet egoïstisch en er zal een wereld voor je opengaan. (Zie verder: seksuele revolutie.)
Mannen en vrouwen Mensen hebben de onuitroeibare gewoonte om hun medemensen niet als individu te zien, maar als lid van een categorie. Over een boel van die categorieën bestaan vooroordelen. Noem ze maar op: "Negers zijn ..", Joden zijn .., Chinezen zijn .., taxichauffeurs zijn ..., enz. Zo ook: mannen zijn zùs en vrouwen zijn zó. Wel, er bestaan inderdaad verschillen tussen "mannen" en "vrouwen". Om maar een eenvoudig voorbeeld te noemen: mannen zijn langer. Maar let op: het vereist een zekere geestelijke inspanning, misschien ook voldoende onderwijs, om zo'n uitspraak goed te begrijpen. Als je dat zegt, "mannen zijn langer", lijkt het net alsof àlle mannen langer zijn dan àlle vrouwen, maar dat is duidelijk niet het geval. Mannen zijn alleen maar gemiddeld langer dan vrouwen. Maar gemiddelden - dat kan niet vaak genoeg worden gezegd - zeggen niets over individuen. Dus hoewel "mannen" langer zijn dan "vrouwen", bestaan er veel vrouwen die langer zijn dan veel mannen. Ditzelfde geldt voor bijna àlle eigenschappen. Er is maar één eigenschap waarin vrouwen absoluut verschillen van mannen en die is dat vrouwen kinderen kunnen krijgen. Voor de rest gaat het om gemiddelden. En die blijken helemaal niet zo interessant te zijn, want de verschillen tussen individuele mannen onderling en tussen individuele vrouwen onderling zijn veel groter dan de verschillen tussen de twee gemiddelden. Als er bijv. wordt gezegd dat "vrouwen" niet kunnen kaartlezen, betekent dit alleen maar, dat er iets minder vrouwen dan mannen zijn die goed kunnen kaartlezen. Maar er zijn ook mannen die niet kunnen kaartlezen en er zijn een boel vrouwen die het beter kunnen dan die mannen. Voor "kaartlezen" kun je zowat elke willekeurig eigenschap invullen. (En alles wat hier wordt gezegd, kun je ook toepassen op "negers" of "chinezen", of wie je maar wilt. De verschillen tussen de individuen zijn altijd veel interessanter dan die tussen de gemiddelden.) Het is al erg als "vrouwen" of "mannen" allemaal over één kam worden geschoren, nog erger is het als daar ook een oordeel aan wordt verbonden en nòg erger is het als er op die basis wordt gediscrimineerd. Neem de volgende drie uitspraken: 2. Vrouwen horen niet te voetballen; "echte vrouwen" voetballen niet. 3. Vrouwen mogen niet voetballen. Merk op hoe gemakkelijk het is om op te schuiven van uitspraak 1 naar uitspraak 3, vooral door mensen die niet geschoold zijn in goed nadenken. In plaats van "voetballen" kan elke willekeurige activiteit worden ingevuld. En voor "vrouwen" kun je "mannen" invullen. Voorbeeld: 2. Mannen horen niet met kleuters om te gaan; "echte mannen" gaan niet met kleuters om. 3. Mannen mogen geen kleuterleider worden. Uitspraak 1 gaat over een (verondersteld) feit. Uitspraak 2 verbindt aan dat (veronderstelde) feit ook een oordeel, in uitspraak 3 is dat oordeel ontaard in discriminatie. (Zoals vrouwen in Saoedi-Arabië niet mogen autorijden.) Maar al zou er bij wijze van spreken maar één vrouw kunnen en willen voetballen (of maar één man met kleuters kunnen omgaan), dan moet dat natuurlijk gewoon mogen. Maar we stuiten telkens weer op dergelijke vooroordelen. Het valt veel mensen blijkbaar moeilijk om individuele verschillen te accepteren en anderen gewoon vrij te laten. Nog een laatste serie van drie uitspraken, om op te oefenen: 2. Meisjes horen "hard to get" te spelen. Meisjes die seks hebben, zijn sletten. 3. Meisjes moeten maagd blijven. Er zijn duidelijke verschillen tussen de hersenen van vrouwen en die van mannen. Maar de natuur heeft voor compensatie gezorgd, want het zou nadelig kunnen zijn als de verschillen te groot worden. Het blijkt dat de verschillende taken in de hersenen van mannen en van vrouwen op verschillende manieren worden uitgevoerd, soms door verschillende hersendelen, maar dat het resultaat bijna hetzelfde is. Als gevolg van die iets verschillende hersenen zijn mannen extremer dan vrouwen. Er zijn meer extreem intelligente mannen, maar er zijn ook meer extreem domme mannen. Dat verklaart ook waardoor er meer mannen dan vrouwen zijn die een carrière met aan het eind een topfunctie ambiëren. (Zie: gelijke kansen.) Aan de andere kant zitten er ook meer mannen in de gevangenis.
Mannelijkheid Door de emancipatie van de vrouw is een deel van de mannen in de war geraakt. Voor een deel zijn dat laagopgeleide mannen die nog met ouderwetse ideeën over "mannelijkheid" rondlopen. Mannen die vroeger zware beroepen uitoefenden van het soort waarvan er steeds minder zijn. Voor een steeds groter deel gaat het hierbij om allochtone mannen. De Franse schrijver Houellebecq voorspelt dat de islam hier de grootste godsdienst zal worden, aangezien ze door haar machismo die laaggeschoolde mannen zal aantrekken. Onwaarschijnlijk, want de autochtone laaggeschoolden zijn ook het meest anti-moslim. Bovendien voorspelt Houellebecq verder, dat uiteindelijk de consumptie-samenleving het ook van de islam zal winnen. Ook onder de mannen die de emancipatie van harte hebben ondersteund, heerst soms een ongemakkelijk gevoel. Zijn ze te macho, dan wordt dat afgestraft, maar als ze zich gevoelig tonen, is het wéér niet goed. Dus wat willen vrouwen nu eigenlijk? (De eeuwige vraag: "Was will das Weib?") Sommige mannen hebben dus het gevoel dat ze het nooit goed kunnen doen. Is de emancipatie niet doorgeschoten? vragen ze. Kunnen de vrouwen nu eindelijk eens ophouden met ons als tegenstander te zien? Vroeger moesten we onze vrouwelijke kant onderdrukken, maar nu begint het erop te lijken dat we onze mannelijke kant moeten wegduwen. Wat is dat trouwens tegenwoordig nog: mannelijk? En vrouwen zeggen misschien wel dat ze een gevoelige man willen, maar is dat in de praktijk wel zo? Aldus nog steeds sommige mannen. (Antwoord: "Vrouwen" willen geen gevoelige man; ze willen zèlf gevoelig kunnen zijn en/of gevoeligheden kunnen hebben, en ze willen een man die hun gevoelens accepteert en ermee kan omgaan.) De oplossing is, dat je niet moet proberen om je "als man" te gedragen, maar dat je gewoon jezelf moet zijn (binnen de grenzen van het fatsoen). Wees aardig, wees beleefd, en laat de rest, binnen je mogelijkheden, mede van de situatie en van je partner afhangen. Vraag je niet af wat "vrouwen" willen, maar vraag je af wat die ene vrouw met wie je nu contact hebt, wil. Bij de ene vrouw kan het wat meer zùs, bij de andere wat meer zó. Er is, kortom, niet maar één soort gedrag zaligmakend; de "echte man" bestaat niet. Vergeet je ideeën over "mannelijkheid" en beschouw niets bij voorbaat als "onmannelijk". Jíj doet het toch? En jij bent toch een man? Nou, dan is het dus mannelijk, punt. Wat vrouwen willen, hangt ook nog een beetje van hun menstruatiecyclus af. Tijdens hun vruchtbare dagen willen vrouwen vaak een wat hoger "baviaangehalte" bij een man, zoals dat wel wordt genoemd. Mannen moeten misschien het juiste midden zien te vinden tussen te macho en te gevoelig, maar het ziet ernaar uit dat vooral jongere mannen, die zijn opgegroeid in gelijkwaardigheid met meisjes, daar over het geheel genomen redelijk in slagen. Naarmate de welvaart toenam en de emancipatie vorderde, zijn vrouwen zich steeds eleganter, smaakvoller en sexier gaan kleden. Tegelijk daarmee zijn (veel) mannen zich steeds merkwaardiger en smakelozer gaan kleden, bijvoorbeeld in laaghangende, te korte lange broeken, of te lange korte broeken, met het (niet-bijpassende) overhemd los daaroverheen, wat de indruk wekt dat hun zwaartepunt zich ergens tussen hun knieën bevindt. Zulke kleding is misschien ook te zien als een symptoom van de verwarring onder mannen. Vrouwen zijn steeds meer economisch onafhankelijk, dus ze hebben de mannen steeds minder nodig als kostwinner. En met al die prachtige vibrators van tegenwoordig kunnen vrouwen ook bij de seks best zonder man. Naarmate de techniek voortschrijdt, is een toekomst denkbaar waarin vrouwen de mannen ook steeds minder nodig hebben voor de voortplanting. Dus hier en daar klinkt de zorgelijke vraag: worden mannen niet overbodig? En wat betekent het eigenlijk nog om "man" te zijn? Verreweg het beste antwoord luidt: Mannen, zorg dat je geweldige minnaars wordt. Dan zullen vrouwen altijd "the real thing" blijven prefereren. En trouwens: een vibrator zet de vuilnisbak niet buiten.
Ideeën over wat "typisch mannelijk" en wat "typisch vrouwelijk" is, kunnen zeer hardnekkig zijn. Een voorbeeld waarin dat idee uiteindelijk wèl is veranderd, vinden we bij het ballet. In de 17e eeuw was dat uitsluitend een mannenzaak. (Louis XIV, de "zonnekoning", deed zelf aan ballet.) Nu wordt het toch eigenlijk vooral als een vrouwenzaak gezien en is het moeilijk om aan genoeg mannelijke balletdansers te komen. In het westen, waar het wereldbeeld de laatste
twee eeuwen flink door de wetenschap is beïnvloed, staan
allerlei schijnbaar vaste ideeën altijd wel een beetje onder
druk, maar vooral bij laagopgeleide mensen zien we ideeën over
"mannelijkheid" en "vrouwelijkheid" maar heel
langzaam slijten.
Masturbatie (Zelfbevrediging) Masturberen heet bij jongens ook wel aftrekken/afrukken, of met je pik spelen, of spottend "de hand aan jezelf slaan", en bij meisjes ook wel vingeren, of met je kut spelen. Nog weer een ander woord is soloseks, of "met jezelf spelen". Hoe je het ook noemt, het hoort er gewoon bij, met of zonder vibrator, en het is een leuke en gezonde bezigheid, waarmee je jezelf soms zelfs uit een dipje kunt halen. Vroeger, vooral van de 18e tot in de 20e eeuw, werden de vreselijkste berichten verspreid over masturberen. Niet waard om te herhalen; alleen maar een gedrochtelijke uiting van de christelijke obsessie met seks (in combinatie met de wens van medici om ook mee te tellen). Helaas wordt deze onzin tegenwoordig herhaald op islamitische websites die zogenaamd voorlichting geven. Als je toevallig zoiets tegenkomt: niets van aantrekken. Als gevolg van die rare obsessie werden soms de vreselijkste maatregelen genomen om jongeren af te houden van masturberen, zoals ze laten slapen met gebonden handen, of zelfs in een dwangbuis, de penis verwonden, bij meisjes zelfs de clitoris laten weghalen. Geen verleden om trots op terug te kijken. Het voordeel van masturberen boven seks met een partner is, dat je er fijn ongestoord bij kunt fantaseren. Neuken en masturberen is allebei seks, maar het gaat toch om twee heel verschillende dingen. Bij neuken concentreer je je op je partner en op het gezamenlijke plezier, bij masturberen op jezelf en op je eigen fantasieën. Samen masturberen kan overigens ook heel gezellig zijn. (Dan is het geen soloseks meer.) Er zijn twee varianten: Elkaar masturberen, of ieder voor zich terwijl je naar elkaar kijkt. Het is heel mooi om te zien hoe iemand die je mooi en lief vindt, steeds opgewondener raakt en tenslotte klaarkomt en het is nog mooier als jij van die intimiteit deel mag uitmaken door ernaar te kijken. Er zijn helaas nog mensen die denken dat masturberen alleen iets is voor pubers en singles en die willen dat hun partner ophoudt met masturberen. Dat is een nare vorm van bemoeizucht. Laat je partner toch gewoon zijn of haar gang gaan, of kijk er af en toe eens naar en geniet ervan. Als je partner masturbeert, betekent dat alleen maar dat hij of zij daar behoefte aan heeft, verder niets, en niet dat jij tekort zou schieten of zoiets. Een tip voor vrouwen: Als je moeilijk kunt klaarkomen tijdens het neuken, masturbeer dan tegelijkertijd. Bij het neuken (en helemaal bij anale seks) wordt de clitoris niet altijd voldoende gestimuleerd. Nou, dan doe je dat gewoon zelf. Dat verhoogt de feestvreugde, ook voor je partner. (Zie ook: orgasme.) Aangezien bij seksuele voorlichting altijd wel een beetje zorgelijk wordt gedaan, duikt in voorlichtingsboeken steevast de vraag op: Kun je ook teveel masturberen? Het juiste antwoord is: Ja, dat kan, maar dat merk je dan wel. Hoeveel is teveel? Dat kun je zo niet zeggen; daar zijn geen vaste regels voor. Teveel is: Als het zeer gaat doen, of als het ten koste gaat van je school, werk of relatie. Maar er zijn niet zo gek veel mensen die teveel masturberen; er zijn véél meer mensen die teveel werken en/of teveel autorijden, maar daar kom je in geen enkel boek iets over tegen. Voor masturberen staan geen leeftijden. Zelfs ongeboren kinderen (jongetjes en meisjes) spelen in de baarmoeder al met hun geslachtsorganen. Masturberen werd (en wordt soms) ook wel onaneren genoemd. Naar de bijbelse figuur Onan, die "zijn zaad ter aarde stortte". Onan masturbeerde echter niet, hij trok zich net voor de zaadlozing terug uit de vrouw, omdat hij weigerde haar te bevruchten. Dat wordt, met een latijns woord, wel "coïtus interruptus" genoemd. In gewoon Nederlands: "Voor het zingen de kerk uit". Als er, door het geweeklaag over "seksualisering", eenmaal zorgelijke gezichten worden getrokken, bestaat de neiging om dan maar alles door een grauwsluier te zien. Iemand heeft "ontdekt" dat soloseks de meest voorkomende vorm van seks is en oh, oh, oh wat is dat weer zorgelijk. Schei toch uit. Denken ze soms dat er ooit een tijd, of een land, is geweest waarin soloseks níét de meest voorkomende vorm van seks was? En àls ze zo'n tijd of land vinden, zou je daar dan willen wonen? Of wacht, er is toch een uitzondering. In India heeft een volk geleefd (de Muria), waar (tot in de twintigste eeuw) de jongeren vanaf ongeveer 12 jaar samen in een jongerenhuis (ghotul) sliepen. Ze hadden ook seks, maar ze mochten (meestal) geen vaste paartjes vormen, dus de jongens moesten elke nacht met een ander meisje slapen. Het was niet de bedoeling dat ze kindertjes kregen, dus de seks zal vaak wederzijdse masturbatie zijn geweest, maar dat is geen soloseks. In deze samenleving is soloseks niet de meest voorkomende vorm van seks geweest. Maar misschien is dit toch niet helemaal wat de zedenmeestertjes voor ogen staat.
Matriarchaat Het matriarchaat is een gezagsvorm waarin vrouwen de baas zijn. Er zijn feministen die denken dat er lang geleden, nog voor de uitvinding van de landbouw, een matriarchaat heeft geheerst, maar dat is pure speculatie. Er bestaan maar zeer weinig echt matriarchale samenlevingen en die zijn allemaal heel klein. (Bijv. de Mosuo, een volk dat in het zuidwesten van China woont.) Grotere matriarchale samenlevingen hebben waarschijnlijk nooit bestaan, tenzij misschien in Afrika. (Hoewel ... Er zijn mensen die zeggen dat in de VS de vrouw de baas is. Dat wordt wel het "momism" genoemd.) Het feit dat er her en der vorstinnen en vrouwelijke legeraanvoerders zijn geweest (denk bijv. aan de Keltische leidsters Onomaris en Boudicca en de legendarische Maev (Medb), of aan Jeanne d'Arc), zegt zo goed als niets over de positie van de vrouw in het algemeen, net zo min als het aantreden van koningin Wilhelmina in 1898 iets zegt over de emancipatie in Nederland. (Zie ook: mannelijkheid, laatste alinea.) Er bestaan wèl samenlevingen waarin uitsluitend via de vrouwelijke lijn wordt vererfd en/of waarin de kinderen door de familie van de moeder worden opgevoed. Soms kunnen vrouwen daar zelfs met meerdere mannen trouwen. (Polyandrie.) Dergelijke samenlevingen worden in de wetenschap "matrilineair" genoemd, dus niet matriarchaal. Maar wat niet is geweest, kan nog komen. Tegenwoordig heb je mensen die denken dat de samenleving zich in de richting van een matriarchaat ontwikkelt. Ook dat is pure speculatie. Wat we wèl kunnen zeggen, is dat de maatschappij feminiseert, vervrouwelijkt. (Zie: feminisering.)
Milieu (Zie: overbevolking en milieu.)
Misbruik Het woord "misbruik" wordt tegenwoordig veel te lichtvaardig in de mond genomen. Ieder seksueel contact tussen een volwassene en een minderjarige wordt meteen "misbruik" genoemd en je hebt mensen die zelfs bij onschuldige kinderspelletjes over "misbruik" spreken. (Zie: kinderen, laatste alinea.) (Zie internet: laatste alinea.) Dat opgefokte gedoe moet eraf. Van misbruik
moeten we alleen spreken bij een seksueel contact van een
volwassene met een kind onder de 12 en dan nog alleen als dat
kind eronder lijdt. Op het ogenblik is er ineens veel te doen over misbruik dat paters, omstreeks de jaren zestig en zeventig, hebben gemaakt van jongetjes (soms meisjes) in internaten. Dat misbruik loopt uiteen van zich laten masturberen tot (soms) verkrachting. Bij de Roomskatholieke autoriteiten was het vaak wel bekend, maar de kerk hield het stil en greep te weinig in. Hoezeer de kerk ook kritiek verdient, het is (ook hier) wel zaak om een beetje nuchter te blijven. Ten eerste: Er komt nu ineens een hele golf van meldingen los, nu de mensen merken dat ze niet de enige waren die eronder te lijden hebben gehad. Maar was dat lijden in alle gevallen even erg? Dat kun je alleen maar volhouden als je denkt dat seks het allerergste is wat een (jong) mens kan overkomen. Als de pater aan je piemel heeft gezeten, of als jij aan de piemel van de pater hebt moeten zitten, dan is dat toch niet iets wat je hele leven verpest? Kom op zeg. In een aantal gevallen zouden we moeten zeggen: jongens, alsjeblieft, waar praten we nu helemaal over? Ten tweede: Het is allemaal lang geleden gebeurd en het meeste is verjaard. De betrokken paters zijn intussen dood of hoogbejaard. Is het echt nodig om die mensen nu nog ter verantwoording te roepen? Nu wordt er dan weer geroepen om het opheffen van die verjaring, maar je kunt niet zomaar een brokstuk uit het wettelijk bouwsel losmaken zonder het hele bouwsel te ondermijnen. Verjaring bestaat niet voor niets; vroeg of laat komt er een moment dat het oprakelen van het verleden een groter kwaad wordt dan wat er in dat verleden is gebeurd. Door het opheffen van de verjaring wordt seksueel misbruik op één lijn gezet met oorlogsmisdaden. Dat laat weer zien wat een ontzettend opgeblazen belang aan seks wordt toegekend. Ten derde: Er wordt nu vaak gedacht dat het allemaal door het celibaat komt, het verbod voor priesters om te trouwen en seks te hebben. Maar als je geen seks hebt en ook niet masturbeert, neemt de behoefte eraan àf. Het celibaat is natuurlijk totaal geschift, maar als het daaraan zou liggen, dan zouden celibataire paters méér misbruik moeten plegen dan andere mannen in soortgelijke situaties (andere internaten, kostscholen e.d.) en dat is niet zo. Sterker: ze doen het juist mìnder. Omgekeerd zijn er ook zeer veel paters die nooit misbruik hebben gepleegd, ook al leefden zij net zo celibatair als die anderen. En terwijl het celibaat onveranderd is blijven bestaan, is het aantal gevallen van misbruik vanaf ongeveer 1990 sterk gedaald. Het celibaat is de vrucht van de obsessieve angst van de kerk voor seks en er zijn allerlei goede redenen om het celibaat af te schaffen, maar met misbruik heeft het niet zoveel te maken. Eigenlijk is het te gemakkelijk om het celibaat de schuld te geven, want dan lijkt seksueel misbruik alleen een zaak van priesters die een raar middeleeuws religieus gebruik in ere houden. Met andere woorden: door het celibaat de schuld te geven, doe je net alsof mannen met een andere levenswijze nooit misbruik plegen. (En zoals gezegd: in feite doen die het váker.) Iets anders is veel belangrijker, iets wat je kunt omschrijven als "de gelegenheid maakt de dief". M.a.w. het ligt meer aan die internaten dan aan de kerk. Het gaat om machtsmisbruik tegenover jongeren die geen kant op konden. De internaten waar het hier om gaat, wierven destijds leerlingen met de belofte van een "echt godsdienstige opvoeding". Dat bleek neer te komen op (zoals een leerling nu zegt) "systematische vernedering en terreur". Het misbruik door de paters ging gewoonlijk gepaard met systematische mishandeling en vernedering. Dat is de kern van de zaak. Net zoals bij elk misbruik is die context van vernedering en mishandeling, en machteloosheid, veel belangrijker dan de seks zelf. ("Misbruik" in een liefdevolle omgeving zou lang zo erg niet zijn geweest.) Klagen over misbruik is nu in de mode en kan geld opleveren, dus dat krijgt nu alle aandacht, maar wordt daarmee uit z'n context gelicht. Dat heeft alles te maken met het hysterische klimaat dat momenteel heerst rond het thema kinderen en seks. Maar het èchte misbruik was niet de seks, maar het feit dat de jongeren in internaten weerloos en machteloos werden gemaakt en dat er, àls ze al durfden te klagen en àls ze al werden geloofd, niets met hun klachten werd gedaan. (Het is intussen gebleken dat de huidige paus daaraan, in de tijd dat hij nog kardinaal was, medeschuldig is geweest.) Dit manifest roept steeds op tot nuchterheid. In dat kader kan de volgende denk-oefening nuttige diensten bewijzen. Stel nu eens, dat er op het ogenblik een geweldige hysterie zou heersen over het slaan van kinderen. Een corrigerende tik zou dan meteen "mishandeling" worden genoemd, net zoals een seksuele aanraking nu meteen "misbruik" wordt genoemd. Stel verder dat er in het verleden precies hetzelfde was gebeurd als nu. Dan zouden er nu een heleboel lang verzwegen klachten loskomen over "mishandeling", ook door mensen die alleen af en toe een tik hebben gehad, en dan zou de kerk worden verketterd om mishandeling in plaats van om misbruik. De mensen zouden dan "trauma's" hebben van "mishandeling" en ze zouden niet voor misbruik, maar voor mishandeling in therapie zijn. Onvermijdelijk zouden er dan ook therapeuten zijn die mensen valse herinneringen over mishandeling aanpraten, en er zouden ook valse beschuldigingen van mishandeling komen. (Tot zover de denk-oefening.) Op zich is het prachtig dat de reputatie van de kerk nu zoveel schade oploopt. Maar eigenlijk is het om de verkeerde reden, nl. omdat de kerk aan seks deed (met jongeren). De reputatie van de kerk had al lang geruïneerd moeten zijn, omdat de kerk juist altijd seks probeerde en probeert te onderdrukken. (Zie ook: christendom.) Dit wordt mooi onder woorden gebracht in het volgende ingezonden stuk: "Nee, zelf ben ik nooit misbruikt door een gewijd persoon in pij of toog. ... De kerk, ik durf het woord pas sinds ongeveer mijn veertigste met een kleine letter te schrijven, slaagde er onophoudelijk in mijn gedrag, ja zelfs mijn denken, te sturen in een richting waarvan ik inmiddels zeker weet dat het de verkeerde was. Ga maar na: niet aan de meisjes zitten, zeker niet aan de jongens en al helemaal niet aan jezelf. ... Wat blijft en nooit zal weggaan, is de kwaadheid om wat die regenten in Rome en hun slaafse representanten in de Lage Landen met mijn geest hebben uitgespookt. Nee, fysiek ben ik nooit misbruikt, maar mentaal wel. En wat is eigenlijk erger: een gewijde hand in je jongensbroek, of de beroving van je vrijheid om te denken en te doen wat je gezonde verstand en je natuurlijke gevoel je ingeven? De kerk is van haar voetstuk gevallen. Eindelijk gerechtigheid." (NRC 24 dec. 2010.) Inderdaad, wat is erger? Kortom, de houding van de kerk valt te laken, maar we moeten de zaken ook weer niet overdrijven. Dezelfde situatie van machteloosheid vind je in gezinnen, vandaar dat veel misbruik plaatsvindt in gezinnen. (Dan is het ook incest, behalve als het om stiefkinderen gaat. Zie: incest.) Het ergste is het, net als bij de paters, als het meisje (soms de jongen) er met niemand over kan praten, of dat ze, als ze het toch eens waagt, niet wordt geloofd. Misbruik kan in alle gezinnen voorkomen, maar vandaag-de-dag komt het relatief vaak voor in moslim-gezinnen. Dat ligt voor een deel aan een moeilijke gezinssituatie: te grote gezinnen in te krappe woningen, met soms ook nog inwonende ooms en neven. Masturberen is dan moeilijk en dat wordt ook afgekeurd, want vrome moslims denken over seks net zo verkrampt als vrome christenen. Doordat men teveel op elkaars lip zit, is het onvermijdelijk dat men veel van elkaar ziet, ook seksuele activiteiten, en daardoor wordt de drempel voor misbruik lager. De machteloosheid wordt dan nog eens onderstreept door de "familie-eer", die o.a. voorschrijft "dat je over zulke dingen niet spreekt". Het is dus, zoals dat heet, een taboe. Dit probleem is recentelijk aan de orde gesteld door Renate van der Zee, in haar boek "Een meisje voor dag en nacht". Dat seks aan het meisje soms het gevoel kan geven van: "nu word ik eindelijk erkend als persoon", "nu ben ik eindelijk iemand", beschrijft Naema Tahir (zelf van Pakistaanse afkomst) in het verhaal "Bloei", in de bundel "Kostbaar bezit". Het meisje Nargis in dat verhaal is 12 jaar en wordt voor haar gevoel steeds behandeld alsof ze niet meetelt. Dàt is natuurlijk het echte misbruik, niet de seks. Maar in het huidige hysterie-klimaat inzake seks en minderjarigen verdwijnen dergelijke nuances uit het zicht.
Missionarishouding Hier in het westen is een heel gebruikelijke manier om seks te hebben, misschien wel de meest gebruikelijke: vrouw op haar rug, man bovenop haar, gezichten naar elkaar toe. Dat wordt gewoonlijk de "missionarishouding" genoemd. Maar waarom? Een heleboel mensen schijnen te denken, dat dit de houding was die de missionarissen zelf praktiseerden in de landen waar zij de bevolking tot het christendom probeerden te bekeren. Dit is echter niet juist, want de missionarissen hadden meestal geen seks en àls ze al seks hadden, was dat maar hoogst zelden met, of zichtbaar voor, de plaatselijke bevolking. De gebruikelijke verklaring is, dat het de houding is die de missionarissen de bevolking leerden. In de meeste landen hadden de mensen seks in de positie die wij "op z'n hondjes" noemen (en de Italianen "op z'n schaapjes"). De missionarissen zouden dat maar een "dierlijke" positie hebben gevonden en daarom de mensen een meer "beschaafde" houding hebben willen bijbrengen. Ook dit klopt echter niet, al zit er een kern van waarheid in. Bij sommige volkeren die met de blanken in aanraking kwamen, zijn spotliedjes te vinden over de "missionarishouding", alleen verwijzen die liedjes niet naar missionarissen, maar naar ambtenaren en handelaren. Kennelijk waren het niet de missionarissen die hun de "beschaafde" houding leerden. Jonge mensen keken echter ook andere gewoonten af van de blanken, waaronder hand in hand lopen, de lichamen zo dicht mogelijk tegen elkaar aan. De plaatselijke zedenmeestertjes - die heb je helaas overal - zagen dat als onzedelijk en ze brachten het in verband met de komst van de missionarissen, die immers allerlei "nieuwerwetsigheden" hadden gebracht. Beide verschijnselen, de spotliedjes over de blanken en de afwijzing van nieuwe gewoonten, zijn beschreven in de antropologische literatuur. In feite is de term "missionarishouding" bedacht door de beroemde seksonderzoeker Kinsey (" 1950), die dit blijkbaar had gelezen, maar het niet precies meer wist, en toen ten onrechte die twee verschijnselen aan elkaar heeft geplakt.
Monogamie Mensen die monogaam leven, hebben maar één sekspartner en dat is een beetje weinig. Het is een feit dat mensen naar paarvorming streven; de meeste mensen hebben een duidelijke voorkeur voor een nauwe (liefdes-)band met één ander. Maar het is evenzeer waar, dat veel mensen, naast die ene nauwe band, graag nog andere sekscontacten hebben. (Zie verder: overspel.) In het westen is elk ander dan het monogame huwelijk bij wet verboden. Dat is een staaltje van christelijke bemoeizucht. De moraalridders zouden het liefste zien, dat jonge mensen trouwen met degene met wie ze het eerste seks hebben en dat ze dan hun leven lang bij elkaar blijven. Dat is een ontzettend achterhaald idee en bovendien is het dom. Het is veel beter om eerst wat te experimenteren, want daardoor ben je veel beter in staat om een goede keuze te maken wat betreft je vaste partner. Veel jonge mensen zijn wat dat betreft verstandig: ze stellen het aangaan van een vaste relatie voorlopig nog uit en genieten intussen van hun vrijheid, ook seksueel. Maar wanneer heb je genoeg geëxperimenteerd, wanneer is het moment gekomen om een iets vastere partner te kiezen? Er zou immers altijd nog een betere partner kunnen komen, nietwaar? Interessant is, dat er op die vraag een wiskundig antwoord bestaat: Na twaalf probeer-partners. De eerste daarna die beter is dan alle voorgaande partners moet je proberen te houden. Dat is beter dan te gokken op de kans op een nòg betere partner. Mensen gaan steeds minder een relatie "voor de eeuwigheid" aan. Het komt dus vaak voor dat mensen scheiden, uit elkaar gaan. Dat kan veel verdriet geven, maar daar staat tegenover dat het aangaan van een nieuwe relatie ook veel geluk kan geven. Het netto-resultaat is niet dat we gelukkiger of ongelukkiger worden, maar dat het leven avontuurlijker wordt. (Zie ook: polyamorie) Doordat mensen vaker uit elkaar gaan, is een nieuw verschijnsel in opmars: de seriële monogamie, waarbij mensen weliswaar nog steeds een vaste partner hebben, maar om de zoveel tijd een andere.
Moraal (of ethiek) De kern van de moraal is het beginsel, ook wel de "gulden regel" genoemd: "Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet." Moraal berust dus op het vermogen zich in te leven in een ander, ook wel "empathie" genoemd. Anders gezegd: het vermogen om je voor te stellen wat een ander voelt en wat je een ander aandoet. In laatste instantie berust dat op een gevoel van gemeenschappelijkheid: het idee dat een ander (meestal een mens, maar het kan ook een dier zijn) wel ongeveer hetzelfde zal voelen als wat je zelf onder gelijke omstandigheden zou voelen. Dat vermogen is aangeboren, al moet het (zoals alle enigszins ingewikkelde vermogens) door opvoeding verder worden ontwikkeld. De moraal slaat neer in een aantal beginselen. (Zie: normen en waarden.) Christenen hebben in de loop der eeuwen de gewoonte geïntroduceerd om bij "moraal" meteen aan seks te denken en omgekeerd. Dat vinden we bijv. terug in het idee dat "de moraal losser wordt" als dat alleen maar betekent dat jongeren wat sneller met elkaar naar bed gaan. Seks heeft op zichzelf net zo weinig met moraal te maken als (bijv.) autorijden. Of je je in het verkeer begeeft of niet, is geen morele kwestie, hóé je je in het verkeer beweegt wèl. Moraal heeft betrekking op de manier waarop mensen met elkaar omgaan, dus niet met wàt ze doen, maar met hóé ze het doen. De vraag of je met je auto een bepaalde straat in mag rijden, is geen morele vraag, hoogstens een kwestie van verkeersregels, maar als je bij het inrijden van die straat iemand omver rijdt, is dat immoreel. Bij seks is het net zo. Of je (bijv.) seks voor of buiten het huwelijk hebt, heeft niets met moraal te maken. Maar àls je seks hebt (voor, tijdens of buiten het huwelijk) en je kwetst daarbij iemand, lichamelijk of psychisch, dan is dat immoreel. Of je (bijv.) een jong meisje bij het chatten seksuele voorstellen doet, heeft niets met moraal te maken, maar als je dat doet onder valse voorwendselen ben je immoreel bezig. De christelijke minister Rouvoet heeft een "moreel appèl" gedaan om een film, die hij porno vond, niet uit te zenden op TV. Maar of ze een pornofilm wel of niet uitzenden, heeft niets met moraal te maken. De zaak is in wezen heel simpel: Wie een film niet wil zien, die kijkt gewoon niet. Dezelfde houding als bij seks nemen christenen aan bij drugs. Ook daar doen ze net alsof het gebruik van drugs een moreel probleem is. Eveneens onzin.
Moraalridders (fatsoensrakkers, zedenmeesters, betuttelaars) Moraalridders zijn mensen die alles wat maar naar seks en/of bloot zweemt, willen verbieden, of ieder geval binnen zeer nauwe grenzen willen houden. Zij willen hun ideeën ook opleggen aan anderen. In de praktijk blijkt dat zij speciaal de vrijheid van vrouwen zoveel mogelijk willen beperken. (Het maakt daarbij niet uit of zij dat zelf doorhebben of niet en of zij dat toegeven of niet.) Moraalridders/zedenmeesters hebben van seks iets loodzwaars gemaakt in plaats van gewoon onschuldig plezier. Ze hebben seks opgeblazen tot iets van welhaast kosmisch belang. Mensen die zorgelijk doen en de waarschuwende vinger verheffen, worden al snel in de hoek van de betuttelende moraalridders geplaatst en soms vinden zij dat niet terecht. Myrthe Hilkens is zo iemand, met haar boek "McSex". Er lopen door haar betoog twee rode draden: "Tieners gaan te jong aan seks doen" en "porno is veel te gemakkelijk te vinden en daar leren ze de verkeerde dingen van. De overheid moet daar een stokje voor steken." Eerder al heeft ze, onder de kop "Ik wil geen naakt vóór middernacht", geschreven: "Voor twaalf uur 's nachts geen videoclips waarin naakt - of te kleine bikini's en te strakke hotpants - te zien is en waarin niemand op konten slaat. ... Censuur? Voor mijn part." (NRC. 15 mrt. 2006.) (En dat schrijft een journaliste! Zíj wil geen naakt voor middernacht, maar wat als anderen dat nu wèl willen? En ze vindt bikini's en hotpants óók al erg.) Tja, dan moet je niet gek opkijken als je bij de moraalridders wordt ingedeeld. (Heel mooi is ook wat Yasha = Arnon Grunberg over haar schrijft: "In NRC Handelsblad stond onlangs een interview met een meisje dat een boek over seks had geschreven waaruit moest blijken dat de jeugd seks had zonder liefde. Als bewijs hiervoor voerde ze aan dat vroeger drie procent aan anale seks deed en tegenwoordig zes procent." VPRO-gids 13 dec. 2008.) We moeten bovendien niet vergeten dat we leven in een maatschappij waarin de reflex tot het verbieden van alles wat naar seks zweemt, nog steeds niet is overwonnen. Wat denkt ze dat de christelijke ministers na het lezen van haar boek willen doen? Of wat verkrampte ouders willen doen? Haar betoog had ook kunnen zijn: "Fijn dat tieners nu in vrijheid aan seks doen en niet meer worden gehinderd door oude taboes. Hoe kunnen we zorgen dat de seks (nog) fijner voor ze wordt?" En: "Heerlijk dat we nu onbelemmerd naar porno kunnen kijken. Helaas bevat porno vaak rare ideeën over seks en over vrouwen. Nou, dan moeten we zorgen dat er óók goede porno komt." (Zie ook: jongeren. Zie ook: porno.) Vanouds traden vooral de dominees en pastoors op als zedenmeesters, waarbij ze vaak de overheid voor hun karretje wisten te spannen. Daardoor werden betuttelende wetten aangenomen, met als gevolg dat de staat zelf de opperzedenmeester werd. In de VS is dat trouwens nog veel erger; daar bestaan staten waar bijv. orale of anale seks bij wet is verboden. Maar tegenwoordig zitten de moraalridders soms in een onverwachte hoek. Sommige providers zijn maar al te gewillig om websites te censureren, soms onder druk van de overheid. Maar een provider die de inhoud van een website bekijkt, is net zoiets als een postbode die de post leest, of een telefoonbedrijf dat gesprekken afluistert. We hebben niet voor niets het briefgeheim en iets dergelijks zou ook voor internet moeten gelden. Zoals een paar juristen in de krant schreven: "Kinderpornosites zijn erg, maar censuur is nog erger." (NRC 16 okt. 2008.) Of neem banken. Sommige banken willen geen prostituees als klanten (terwijl ze wapenhandelaars en bouwfraudeurs gewoon accepteren). In 2009 heeft ook de Rabobank het ineens op z'n heupen gekregen en heeft bedrijven die "aan harde porno doen" eruit gegooid, na tientallen jaren zonder problemen. Waar bemoeit zo'n bank zich eigenlijk mee?! Is het plotseling de taak van banken geworden om voor zedenmeester te spelen?! Zulke banken zouden we eigenlijk moeten boycotten.
Moralisme Moralisme is de neiging om seks en drugs (en rock and roll) als "slecht" te zien in moreel opzicht. (Zie verder: moraal.)
|