|
Leve de seksualisering Manifest Vóór vrijheid, emancipatie en feestvieren met je lichaam. Vóór een tedere toekomst. Tégen de vertrutting en de betutteling en de obligate zorgelijkheid. Tégen de zedenangst en vóór nuchterheid inzake seks. Tégen prikkeldraadfeminisme. Een alfabetisch gerangschikt antwoord op de Emancipatienota en op andere zorgelijke geluiden, aangevuld met informatie en adviezen. (Dit manifest wordt regelmatig bijgewerkt.
Samenvatting: Dit manifest gaat over seks en over emancipatie. Seks: Maak je toch niet zo druk; take it easy. Doe niet net alsof seks heilig en duivels tegelijk is. Reageer toch niet altijd zo opgefokt op seks en bloot, ook niet als het jongeren betreft. Overdrijf niet zo vreselijk als het om seks gaat en houd de proporties in het oog. Seks is niet loodzwaar en niet eng. Wees lief voor elkaar, niet lomp, vier feest met je lichaam op je eigen manier, en laat anderen, ook jongeren, feest vieren op hùn manier. En met de jeugd van tegenwoordig is heus niet zoveel mis. Seks is een feest, voor lichaam en geest ... en nu moeten we er samen aan werken dat seks inderdaad een feest wordt, ongeacht leeftijd. Emancipatie: De vrouwenemancipatie is geslaagd. Een voorkeursbeleid voor vrouwen is nergens voor nodig.
A - D Aanstoot Volgens de wet is "aanstoot geven" verboden, maar "aanstoot geven" bestaat niet. Pas als iemand ergens aanstoot aan néémt, wordt iemand anders ervan beschuldigd aanstoot te hebben gegeven. Mensen kunnen aan van alles aanstoot nemen, bijv. aan grappen, of aan "boerkini's", maar als je naar de wet kijkt, is dat allemaal niet van belang. In de wet wordt maar bij één ding van "aanstoot geven" gesproken, namelijk uitsluitend als het iets met geslachtsdelen te maken heeft. Dat wordt dan "schennis van de openbare eerbaarheid" genoemd, of in het Engels "indecent exposure". Behaarde kuiten of kale koppen of dikke pensen geven volgens de wet geen aanstoot, evenmin als broekrokken of baggy pants. Aanstoot kun je volgens de wet blijkbaar alleen geven met geslachtsdelen. Als je iets doet waar een ander làst van heeft, kan die ander met je gaan praten, of naar de politie gaan, of iets dergelijks. Maar wie ergens aanstoot aan neemt, zegt daar eigenlijk al mee dat hij er géén last van heeft. Toch wil hij het niet zien en niet hebben dat je het doet. Daar kun je aan zien, dat aanstoot nemen een manier is om anderen zonder goede redenen in hun vrijheid te belemmeren. Iemand die aanstoot neemt, zegt in feite: Het bevalt me niet en daarom mag het niet. Daarom zou het eerder voor de hand liggen om aanstoot némen strafbaar te stellen in plaats van aanstoot geven. (En dat geldt niet alleen op het gebied van naakt en seks.) Waarom zouden we er eigenlijk rekening mee moeten houden dat mensen ergens aanstoot aan nemen? Dan zeggen ze bijvoorbeeld dat een bepaalde afbeelding niet gepubliceerd mag worden omdat die "aanstootgevend" (of "choquerend") zou zijn. Maar anderen zouden dan kunnen zeggen dat het juist aanstootgevend of choquerend is als die afbeelding níét wordt gepubliceerd. Is dat dan een argument om hem maar wèl te publiceren? Waarom in het ene geval wel en in het andere geval niet? Helaas lijken de ontwikkelingen net precies de verkeerde kant op te gaan. Er zijn steeds meer zelfbenoemde moraalridders, die alvast een voorschot nemen, om zo te zeggen, op de aanstoot die anderen misschien wel eens zouden kunnen gaan nemen en die dan bij voorbaat maar vast willen ingrijpen. Vooral in Engeland, dat zich onder de vorige premier, Tony Blair, heeft ontwikkeld tot een erg bang land, neemt dit een hoge vlucht. (Zie ook: ouders.)
Abortus Van abortus (voluit "abortus provocatus") spreken we als de ongeboren vrucht uit het moederlichaam wordt afgedreven en dus niet de kans krijgt om zich tot mens te ontwikkelen. Abortus is een zeer omstreden zaak, met felle tegenstanders en felle ... nee, geen voorstanders. Voorstanders van abortus bestaan niet. Er zijn alleen veel mensen die vinden dat abortus onder bepaalde omstandigheden màg en dat de beslissing daarover bij de moeder hoort te liggen en niet bij de wetgever. De tegenstanders van abortus stellen zich op het standpunt dat het leven, dus ook de ongeboren vrucht, onder alle omstandigheden beschermd moet worden. Bescherming van het leven is inderdaad een zeer belangrijk uitgangspunt, waar we niet lichtvaardig mee moeten omgaan. Maar er kunnen omstandigheden zijn, waarin het beter is om zelfs het meest loffelijke en hoogstaande principe af te wegen tegen andere overwegingen. Bij abortus zijn dat er twee. 1. Als de moeder abortus overweegt, is het kind kennelijk ongewenst. Als een ongewenst kind toch wordt geboren, heeft het een grotere kans op een ongelukkig leven. En vooral: wat doe je een kind aan als je het ongewenst geboren laat worden? 2. Als abortus is verboden, gebeurt het toch. Dat kunnen we betreuren, maar het is niet anders. Alleen gebeurt het dan met veel grotere risico's voor de gezondheid van de moeder. Daar zijn heel akelige voorbeelden van bekend. Deze twee overwegingen hebben ertoe geleid, dat in veel landen abortus onder bepaalde omstandigheden mag, dat wil zeggen zolang de ongeboren vrucht nog niet zelfstandig levensvatbaar is. Dat laatste is (in Nederland) in de praktijk ingevuld als: zolang de zwangerschap nog niet langer duurt dan drie maanden. Op die manier is een goed evenwicht ontstaan. Wie geen abortus wil, wordt daar door niemand toe gedwongen, maar wie wel een abortus wil, mag dat laten doen. Niemand kan zo een ander zijn normen opdringen. (Over die termijn van drie maanden is soms wat discussie, omdat met het voortschrijden van de techniek ook foetussen van onder de drie maanden soms levensvatbaar zijn. Daar moet echter worden bijverteld, dat deze arme schepseltjes gewoonlijk zeer gehandicapt door het leven zullen gaan.) In de praktijk hanteren de tegenstanders van abortus helaas minder hoge beginselen dan bescherming van het leven. Kijk maar naar Amerika, waar artsen die abortus plegen, soms worden vermoord. Dat kun je toch niet bepaald eerbied voor het leven noemen. De argumentatie zou kunnen zijn, dat er door moord op een arts groter kwaad wordt voorkomen, maar ook dan vindt er blijkbaar een afweging plaats, precies zo'n afweging als bij abortus: groter kwaad voorkomen. En als je in het ene geval die afweging mag maken, waarom dan niet in het andere geval? Je ziet ook in het overgrote deel van de gevallen, zeker in de VS, dat tegenstanders van abortus geharnaste voorstanders van de doodstraf zijn, dus zó heilig is het leven in hun ogen blijkbaar ook weer niet. Mensen die tegen abortus zijn, zijn gewoonlijk religieus gemotiveerd en staan vijandig tegenover recreatieve seks. Ze vinden dat vrouwen van seks niet alleen de lusten, maar ook de lasten moeten ondervinden. Eigenlijk willen ze dus vrouwen straffen omdat die seks hebben gehad. Het gaat hier om een voorbeeld van de obsessie die gelovigen hebben met seks. (Zie: christendom.) In landen waar niet zo gemakkelijk aan anticonceptie is te komen, verwordt abortus soms tot een soort voorbehoedsmiddel, legaal of illegaal. Niet echt een ideale toestand. Om dat tegen te gaan moet niet abortus worden verboden, maar moeten voorbehoedsmiddelen ruim beschikbaar worden gesteld. Dankzij de ruimte beschikbaarheid van middelen voor anticonceptie behoort het Nederlandse abortuscijfer tot de laagste ter wereld.
Afrodisiaca Een afrodisiacum (meervoud: afrodisiaca. De klemtoon ligt op si) is een middel dat het verlangen naar seks doet toenemen. Het heeft een "libido-verhogende werking", zoals dat heet. Hoewel van veel (voedings)middelen wordt gezegd of geloofd dat ze die werking hebben, is niets daarvan echt bewezen. Indien er al enig effect is op het libido, dan is dat effect toch in ieder geval heel klein. Als je toch een effect voelt, ligt dat waarschijnlijk aan suggestie. Bepaalde voedingsmiddelen (oesters, avocado's, bananen) doen in vorm, kleur, geur of consistentie enigszins aan mannelijke of vrouwelijke geslachtsorganen denken. Daarvan gaat dan blijkbaar een levendige suggestie uit die de lust opwekt. De werking verloopt dan in feite via de fantasie. Daar is niets op tegen, maar er zijn waarschijnlijk sterkere fantasiebeelden te bedenken. Chinezen dragen bij tot de uitroeiing van de neushoorn doordat ze denken dat de tot poeder gemalen hoorn van het dier het libido of de potentie verhoogt. Pure nonsens. Dat is bijgeloof van het type: We zien een sterrebeeld dat een beetje aan een beer doet denken; nou, dan zal iemand die onder dat sterrebeeld wordt geboren ook wel een beetje aan een beer doen denken. Zulk bijgeloof berust op oppervlakkige gelijkenissen, overigens net als het geloof in de libido-verhogende werking van avocado's en vijgen e.d. Iets anders is, dat sommige voedingsstoffen
nodig zijn voor de seks, bijv. voor het libido (vitamine C en E)
of bijv. voor de aanmaak van sekshormonen en sperma (Vitamine B
en zink). Als je tekort hebt aan die stoffen, gaat er dus iets
mis. Maar nu heb je mensen die denken van: als vitamine C goed is
voor mijn seksleven, dan zal méér vitamine C wel béter zijn
voor mijn seksleven. Helaas, lieve mensen, dit is een
misverstand, want genoeg is genoeg. Als je voldoende van de
juiste stoffen hebt opgenomen in je lichaam, heeft het geen zin
er méér van in te nemen. Als je gewoon, afwisselend eet, met
genoeg groente en fruit, hoef je je nergens zorgen over te maken.
En denk erom: teveel is nooit goed, ook niet teveel vitaminen.
AIDS AIDS is een ziekte van het immuunsysteem; het is momenteel de ergste geslachtsziekte ("Seksueel overdraagbare aandoening", SOA) die we kennen. Tegen AIDS bestaan nog geen goede medicijnen. Met de nieuwste medicijnen is de ziekte niet meer dodelijk (totdat die medicijnen hun werking verliezen), maar op z'n best nog altijd chronisch. AIDS is gemakkelijk te voorkomen door "veilig te vrijen", d.w.z. een condoom te gebruiken. Maar er is een instantie die tegen het gebruik van condooms is en dat is de roomskatholieke kerk. Hier laat het christendom zich van zijn meest misdadige kant zien. (Zie: christendom.) Iedere keer dat iemand AIDS krijgt doordat hij zich aan dit kerkelijke verbod houdt, is de kerk dus medeschuldig. Afrika is het werelddeel dat het meeste door AIDS is getroffen. Afrika wordt en werd geteisterd door armoede, oorlogen en ziekten. Daarbij heeft zich de laatste dertig à veertig jaar de ziekte AIDS gevoegd. In het totaal van de Afrikaanse rampspoed is dat niet de grootste ramp, want aan malaria sterven in Afrika altijd nog veel meer mensen dan aan AIDS. (Maar de pharmaceutische industrie besteedt veel minder geld aan het onderzoek naar malaria, omdat daar minder winst van wordt verwacht.) Al is AIDS dan niet het grootste probleem in Afrika, het is niettemin een heel groot probleem. Maar ook hier houdt de kerk star vast aan het condoomverbod. Pleegt de kerk hier dus een misdaad? Ja, maar toch liggen de zaken wat ingewikkelder. Roomskatholieke mannen in Afrika, ook die, trekken zich, door de nood gedwongen, op dit punt weinig van de kerk aan. Zoals een van hen treffend zei: "De paus leeft in de hemel, maar wij leven op aarde". Dat veel mensen in Afrika bij de seks niettemin geen condoom gebruiken, ligt aan iets heel anders. Net als in het Westen doen ze dat namelijk niet, of veel minder, binnen een vaste relatie, aangezien ze dat opvatten als een blijk van wantrouwen. Alleen: in heel wat (Oost- en zuidelijk-)Afrikaanse landen houden zowel mannen als vrouwen er meerdere vaste relaties op na. (Je zou het een vorm van polyamorie kunnen noemen, zie aldaar.) Dit verschijnsel overlapt met prostitutie en de grens tussen die twee is niet duidelijk, aangezien het in Afrika vaak de gewoonte is dat mannen hun sekspartners presentjes geven. Maar op die manier ontstaan hele netwerken, die bij elkaar grote delen van de bevolking omvatten. Doordat binnen zo'n netwerk mensen AIDS hebben of krijgen, verspreidt de ziekte zich over het hele netwerk. Dit verklaart hoe het komt dat in Afrika AIDS vooral voorkomt bij gewone mensen (ook vrouwen), terwijl in de rest van de wereld AIDS naar verhouding veel voorkomt bij zogenoemde risicogroepen, nl. homo's, drugsgebruikers en hoeren.
Anticonceptie Anticonceptiva, middelen ter voorkoming van zwangerschap, worden ook wel voorbehoedmiddelen genoemd. Het woord "voorbehoedsmiddelen" klinkt langzamerhand erg ouderwets. Sinds de pil in 1963 beschikbaar kwam (in Nederland), horen we van andere voorbehoedsmiddelen steeds minder, met uitzondering van het condoom, dat bovendien in de jaren tachtig sterk terugkwam als middel ter bescherming tegen AIDS. Dus nu spreken we eigenlijk alleen nog maar over de pil en het condoom en nauwelijks meer (versluierend) over "voorbehoedsmiddelen", al bestaan er nog wel degelijk andere. (Zie: condoom.) (Zie: pil.)
Beperkt houdbaar "Beperkt houdbaar" en "over de houdbaarheidsdatum" zijn uitdrukkingen die op een onvriendelijke manier aangeven dat vrouwen minder mooi worden met de leeftijd. Mannen worden ook minder mooi met de leeftijd, maar daar wordt zelden iets naars over gezegd en het duurt ook veel langer voor dat mannen "over de houdbaarheidsdatum" zijn. Oudere mannen gelden juist vaak als "interessant". (Overigens bestaat er voor mannen wel een term met dezelfde betekenis als "beperkt houdbaar", namelijk: "verlopen".) Het is nu eenmaal een feit dat het menselijk lichaam er met het klimmen van de jaren niet mooier op wordt. Dat is een rotstreek van de natuur, maar het is niet anders. Er zijn mensen die betogen dat ieder mens zijn eigen schoonheid heeft en/of dat de ouderdom zijn eigen schoonheid heeft. Een mooie zienswijze en ook goed bedoeld, maar als je in de spiegel kijkt kun je daar toch weinig troost uit putten. Onder de titel "Beperkt houdbaar" heeft Sunny Bergman een film gemaakt waarin ze de overdreven aandacht voor het uiterlijk aan de kaak gesteld. Eigenlijk gaat het daarbij om twee verschillende zaken: - De kosmetische industrie en de glossy bladen schilderen vrouwen irreële, gephotoshopte perfectie voor. Vrouwen zouden zich daaraan spiegelen en dat zou hun gevoelens van onzekerheid over hun uiterlijk aanwakkeren. Zou het echt? Vrouwen weten heus wel dat het om irreële perfectie gaat. En dat ze zich eraan spiegelen zou je niet zeggen als je op straat om je heen kijkt. Mensen (vrouwen) worden tegenwoordig vaak veel te dik. Ze zouden zich juist eens wat méér moeten spiegelen aan die perfecte lichamen. (Zie verder: Uiterlijk.) - Steeds jongere meisjes laten chirurgisch hun borsten vergroten en hun labia verkleinen. Dit is wèl iets om ons zorgen over te maken. (Zie verder: plastische chirurgie.)
Besnijdenis (circumcisie) Besnijdenis bij de man betekent het verwijderen van de voorhuid, zodat de eikel of glans bloot komt te liggen. Dat is een rare gewoonte, die, mits steriel uitgevoerd, echter relatief onschuldig is. De seksuele gevoeligheid wordt er iets kleiner door. Gezegd wordt soms dat het hygiënischer is, maar dat klopt alleen als de mannen hun geslachtsdeel niet behoorlijk wassen. Besnijdenis van jongetjes is een algemeen gebruik bij joden en moslims. In westerse landen is het alleen in de VS een algemeen gebruik, maar daar neemt het verzet toe. De gewoonte heeft zich daar in de 19e eeuw verbreid, vooral als verondersteld middel tegen zelfbevrediging. (Dat berust op die iets verminderde seksuele gevoeligheid. Het hielp uiteraard niet.) Ook speelden ideeën over "mannelijkheid" een rol, wat er bijv. tot leidde dat recruten voor het leger die niet waren besneden, werden uitgelachen. Tegenwoordig wordt in Afrika soms propaganda gemaakt voor besnijdenis, omdat het de kans op AIDS zou verkleinen. Dit is echter een raar argument. Stel dat de kans op AIDS één op vijf is; dan moet je dus (gemiddeld) vijf keer onveilig neuken om AIDS te krijgen. Stel nu dat de kans na besnijdenis halveert. Dan moet je (gemiddeld) tien keer onveilig neuken om AIDS te krijgen. Denken ze soms dat mensen geen tien keer neuken? Besnijdenis van de vrouw is een veel ernstiger zaak, die neerkomt op seksuele verminking. Zie: clitoridectomie. (Daar ook een theorie over het ontstaan van besnijdenis.)
Biseksualiteit Gewoonlijk willen mannen seks hebben met vrouwen en omgekeerd. Maar de natuur levert regelmatig variaties op en zo zijn er ook mannen die op mannen vallen (zie: homoseksualiteit) en vrouwen die op vrouwen vallen; die noemen we lesbisch. Dat wordt bepaald door het hormoon testosteron, in de baarmoeder. Allemaal heel onschuldig, maar christenen en andere zedenprekers hebben hier in de loop der eeuwen allerlei moralistische oordelen aan verbonden en elke afwijking van wat zij als "de norm" zagen, heftig vervolgd. In veel landen gebeurt dat nog steeds. Er is nog een variatie, namelijk dat mensen zowel op iemand van het andere geslacht als op iemand van het eigen geslacht kunnen vallen. Die mensen noemen we biseksueel. De beroemde Amerikaanse seks-onderzoeker Kinsey heeft omstreeks 1950 een schaal ontworpen die loopt van 0 tot 6. Bij 0 zijn mensen volledig hetero, bij 3 precies bi en bij 6 volledig homo. Maar de variatie in de menselijke seksualiteit is veel te groot om op slechts één lijn te passen. Om te beginnen zijn er de mensen van wie de seksuele voorkeur door de hormonen voor hun geboorte vrijwel vastligt, maar daarnaast heb je ook mensen wie het allemaal niet zo veel kan schelen. Er zijn mensen die van hun hetero- bi- of homo zijn hun identiteit maken, maar ook mensen voor wie het allemaal minder belangrijk is en die met de verschillende mogelijkheden kunnen spelen. Er zijn mensen wie het alleen om het lichamelijk contact gaat, maar ook mensen die echt verliefd kunnen worden op iemand van hun eigen sekse. Er zijn mensen die echt (ook) vallen op iemand van hetzelfde geslacht, maar er zijn ook mensen die een bepaalde persóón zo aardig vinden dat ze seks als het ware op de koop toe nemen. Dan is er nog verschil tussen voorkeur en praktijk. Dat een homo die ook wel eens een hetero-contact heeft, daardoor nog niet meteen bi of hetero is, snapt iedereen. Maar dat een hetero die ook wel eens een homo-contact heeft, daardoor nog geen homo is, vinden een heleboel mensen veel moeilijker te begrijpen. Tenslotte kunnen er ook nog verschuivingen in de tijd plaatsvinden. Iemand kan volledig hetero zijn, maar dan ineens tegen een seksegenoot aanlopen met wie het klikt. Moeten we zo iemand dan bi noemen? Of mensen kunnen een tijdje experimenteren met verschillende contacten en daar na verloop van tijd mee ophouden. Kortom, Kinsey zou er een harde dobber aan hebben gehad om mensen met enige betrouwbaarheid op zijn schaal in te delen. De schaal deugt ook in een ander opzicht niet, omdat hij suggereert dat verreweg de meeste mensen wel een beetje bi zijn. Dat is een voorstelling van zaken die bij homo's en bi's zeer populair is, een mooi staaltje van wensdenken, maar het is onzin. Verreweg de meeste mensen zijn volledig hetero, in die zin dat ze geen enkele seksuele belangstelling voor hun eigen sekse hebben, ook niet stiekem, of in hun fantasie, of onbewust. Een klein percentage is volledig homo en een onbekend aantal mensen, zowel hetero's als homo's, is op de een of andere manier (een beetje) bi, of maakt er gewoon geen punt van en is bereid te experimenteren. Over en weer houden de verschillende categorieën er soms vreemde opvattingen op na. Zo vinden homo's en hetero's eendrachtig, dat biseksuelen niet kunnen kiezen en van twee walletjes willen eten. Omgekeerd vinden bi's, dat homo's en hetero's eigenlijk een boel missen. Voorts denken ze alledrie dat zij de enigen zijn: homo's zeggen dat iedereen stiekem wel een beetje homo is, bi's zeggen dat iedereen eigenlijk bi is en hetero's denken dat homo's en bi's alleen maar raar doen en met een beetje moeite te bekeren of te genezen zijn. Dit is allemaal grote onzin. De conclusie uit dit alles is, dat de woorden homoseksueel en biseksueel vaak onbeholpen etiketten zijn, opgeplakt door mensen die niet tegen vrijheid kunnen. (Datgene wat afweek van de norm, moest een naam hebben). Mensen kunnen vaak niet tegen onduidelijkheid en willen iedereen in een hokje stoppen en daar een etiket op plakken. Iedereen die niet in zo'n hokje past, wordt dan met wantrouwen bekeken. Goed, als iemand echt hetero of homo is, dan is dat duidelijk, maar waarom zou je elke andere variant een naam moeten geven? Dat kan zelfs de vrijheid beperken. Een voorbeeld daarvan vinden we in de Nederlandse film "Spetters" (1980). Daarin zit een nare scene waarin een jongen wordt verkracht door een stel homo's. Maar hij vindt dat uiteindelijk wel lekker en beschouwt zichzelf daarna ook als homo, hoewel hij eerder geen gevoelens in die richting had. Waarom is het nodig dat hij zichzelf een etiket opplakt en zich op die manier beperkt in zijn mogelijkheden? Waarom laat hij het niet gewoon bij de constatering dat hij het wel lekker vond? Er is een wereld voor hem opengegaan, maar dat is geen reden om zijn vorige wereld dicht te gooien. Vrijheid is hier het sleutelwoord. De rode draad door dit manifest is: mensen, doe niet zo moeilijk, neem het allemaal wat luchtiger op. Dat geldt ook hier. Doe gewoon wat je lekker vindt zonder jezelf daarmee in een hokje te stoppen of je door anderen in een hokje te laten stoppen, en laat anderen doen wat zìj lekker vinden, zonder meteen klaar te staan met een oordeel. Als anderen iets doen wat niet jouw smaak is, haal dan gewoon je schouders erover op en laat ieder in zijn vrijheid en in zijn waarde. Kortom: Vrijheid, blijheid; leven en laten leven. Vrouwen durven er tegenwoordig wat gemakkelijker voor uit te komen dat ze "biseksueel" zijn, waarmee ze dan bedoelen dat ze graag met een man vrijen, maar ook (wel eens) graag met een vrouw vrijen. In dit verband hebben ze het dan wel eens over "meidenseks". Er zijn bijvoorbeeld jonge meisjes die eerst eens wat met andere meisjes experimenteren, voor ze aan seksuele contacten met jongens beginnen. (Heel verstandig van die meisjes.) Bij mannen is het taboe veel sterker. Er zijn relatief weinig mannen die ervoor durven uitkomen dat ze homo- of biseksueel zijn, of die ook gewoon doen wat ze fijn vinden, ongeacht het geslacht van de partner. Maar dat geeft niet: Je moet niet, je màg.
Breezerseks Uit een quick scan in de Bijlmer in 2006 is gebleken, dat meisjes soms toestemmen in seks, of zich aanbieden, voor een breezertje of een taxirit of iets dergelijks. Daar werd toen door de kranten en de TV een hele hype van gemaakt. De GGD moest een bijeenkomst houden in de Bijlmer om de verontruste en verontwaardigde ouders duidelijk te laten maken, dat het allemaal best meeviel. "Breezerseks" - algemener: "ruilseks" - komt wel eens voor, maar dat gegeven is een heel eigen leven gaan leiden en wordt nu gebruikt als bewijs van "verval der zeden", alsof het een wijdverbreid verschijnsel zou zijn en alsof (alle) jongeren dat tegenwoordig normaal zouden vinden. Nonsens. Trouwens, wat dan nòg? Wat is er mis met zo'n ruiltje? Jongen blij, want die heeft seks. Meisje blij, want zij heeft seks èn een breezer. Alleen de zedenmeestertjes zijn niet blij. "Prostitutie", roepen ze, alsof daarmee alles zou zijn gezegd. Prostitutie, het gebruik van je lichaam beroepshalve verkopen, is toch echt heel iets anders. Het doet nogal verkrampt aan om meteen in die richting te denken. Zie het liever zo: Over de hele wereld is het gebruikelijk dat een man cadeautjes geeft aan een vrouw met wie hij naar bed gaat. Vrouwen die nooit eens een cadeautje krijgen van hun minnaar, zouden zich afvragen of hij eigenlijk wel om hen geeft. Wat de moraalridders in wezen dwars zit, is dat die meisjes seks licht opvatten. Het is "no big deal" voor ze. Seks is niet van kosmisch belang, het is gewoon onschuldig plezier. Dat moet wel vreselijk zijn voor al diegenen die van seks altijd iets loodzwaars hebben gemaakt. Let wel: het gaat (aldoor) over de meisjes. Aan de jongens die breezerseks aanbieden of hebben maakt niemand een woord vuil, maar dat de meisjes breezerseks hebben, oei, oei, oei. Twee jaar later deed Mildred Roethof het in de KRO-documentaire "Sex sells" nog eens dunnetjes over. Blijkbaar had ze geen kennis genomen van de geruststellende bijeenkomst en andere relativerende geluiden. Weer een paar lefgozertjes in de Bijlmer gefilmd en ja hoor, die hadden al heel jong seks gehad. Of dat echt waar is, of dat ze alleen maar lopen te snoeven en de filmmaakster vertellen wat die kennelijk zo graag wil horen, tja, dat weten we natuurlijk niet. Maar zelfs àls het waar is: een paar lefgozertjes in de Bijlmer zijn "de" jeugd niet. En weer werd het een hype, want ja, het gaat over seks, hè, en dan willen de mensen blijkbaar horen (of de TV-makers dènken dat de mensen willen horen) dat het allemaal reuze erg is. "De jeugd van tegenwoordig", weet je wel. En dan storten alle praatprogramma's van de TV zich er weer op. Zelfs minister Rouvoet bemoeide zich ermee. Maar waar ging het nu eigenlijk helemaal over? Dat sommige jongeren er vroeg bij zijn wat seks betreft. Nou èn ...? (Zie verder: jongeren.) Het schijnt overigens dat breezers al weer "uit" zijn. Een zeer verstandig commentaar werd geleverd door Peter J. Muller, in zijn column in het blootblad Foxy. Hij heeft kritiek op de hype die TV-documentaires als "Sex sells" en "Geloof, seks en (wan)hoop" hebben gemaakt van "de losgeslagen jeugd". Hij zegt: "... dat de makers van de documentaire in hun scoringsdrift met veel knip- en plakwerk hun éigen waarheid hadden geschapen. In talkshows werd het vuurtje verder opgestookt. Alles voor de kijkcijfers!" Een van de figuren die het bij de zedenmeesters blijkbaar moet ontgelden, is rapper Kiddo Cee, uit de Bijlmer. Die zou met zijn pornorap de jeugd in het verderf storten. Muller: "Maar nu brengen Kiddo Cee en de rappers 'Jong Gegroeid' hun kant van het verhaal naar buiten, een kant die nauwelijks gehoord is. In hun video reply horen we de 'losgeslagen' jongeren vertellen over het verschil tussen lust en liefde. Over respect voor meisjes. Over box sex die inderdaad wel voorkomt, net zoals er vroeger heel wat onhandig afgeknoeid werd in of achter het fietsenhok op school. ... Kiddo Cee heeft de afgelopen 18 jaar over alle denkbare onderwerpen wel een rap geschreven. Over de Bijlmer, liefde, religie, de media, de maatschappij en ja, dus ook over sex, lust en porno. De 'kwetsbare' jongeren die al zijn raps kennen, zijn uitstekend in staat het onderscheid te maken tussen lust en liefde, zoals ze laten zien in hun video reply. Misschien is het een goed idee als TV-makers even hun sensatiezucht bedwingen en de moeite nemen om te doen wat Kiddo al jaren doet: zonder vooroordeel luisteren naar de jongeren zèlf, die uiteindelijk alleen maar bevestigen wat alle onderzoeken en statistieken ook aantonen: onze 'losgeslagen' jeugd weet beter waar ze over praten dan de media die snel willen scoren en het dan met de waarheid niet zo nauw nemen!" (Foxy, jan. 2009.)
Christendom (en andere religies) Het christendom is een monotheïstische godsdienst (d.w.z. een godsdienst met maar één god) die is afgesplitst van het jodendom en daarna is uitgebreid met Egyptisch, Grieks en Romeins bijgeloof. Het christendom hangt tot in het absurde aan het letterlijk nemen van teksten. Geen ènkel detail van het christendom was bij het ontstaan ervan nieuw; het enige waarin het christendom in het begin verschilde van (de vele) andere mysteriegodsdiensten, was de pretentie dat het nu ineens allemaal echt was gebeurd en letterlijk genomen moest worden. (Ook de Romeinen vonden dat al raar, bijv. de arts Celsus.) In verband daarmee zijn in de Romeinse tijd (vooral in de tweede en de derde eeuw van onze jaartelling) veel geschriften door (of in opdracht van) de toenmalige kerkvaders vervalst. Een deel van die vervalste geschriften is in de bijbel terechtgekomen (in deel 2, het Nieuwe Testament). In feite berusten àlle belangrijke leerstellingen van het christendom op latere toevoegingen en vervalsingen, zelfs het idee dat Jezus als historische figuur zou hebben bestaan. Bovendien verbrandden de christenen in die tijd alle teksten die hun niet bevielen, vooral nadat ze zich bij de Romeinse keizers hadden weten in te likken. Niet alleen vervolgden ze elkaar en verbrandden ze elkaars geschriften, maar ook verbrandden ze alle klassieke teksten die ze konden vinden, waarmee ze de beschaving minstens duizend jaar hebben teruggezet. Dat is een barbaarsheid van dezelfde soort als het opblazen van Boeddha-beelden door de Talibaan in Afghanistan, maar dan op een schaal die tot nu toe vrijwel ongeëvenaard is. Alleen de vernietiging van de Tibetaanse cultuur door China is misschien van dezelfde orde van grootte. En passant hebben de christenen ook de Egyptische cultuur vernietigd, iets wat zelfs de Romeinen niet hadden gedaan, en later hebben de christenen ook de Indiaanse culturen in Amerika vernietigd. Na de ondergang van het (west-)Romeinse Rijk, eind vijfde eeuw, heeft de paus net gedaan alsof hij de keizer was, door zich de titel van de keizer toe te eigenen: pontifex maximus.
Het christendom is ook een heel merkwáárdige godsdienst. Een normale, zichzelf respecterende godsdienst zou ons scheppingsmythen en heldensagen vertellen over onze voorouders. Het christendom daarentegen vertelt ons verhalen over mensen met rare namen uit een vreemd landje. Het christendom is een allochtone godsdienst die onze voorouders in het verleden is opgedrongen, vaak met geweld. Het allerergste voor ons, in het hier en nu, is echter, dat het christendom is geobsedeerd door seks en dit alweer tot in het absurde. Cultuurcriticus Thomas von der Dunk heeft dit "obsdessieve preutsheid" genoemd. (NRC 6 jun. 2007.)Als christenen ons hun ideeën willen opleggen, gaat het bijna alleen maar over onderwerpen die iets met seks te maken hebben. Denk bijv. aan abortus. (Zie aldaar.) Het gekke is, dat veel mensen die al lang geen christenen meer zijn, die seks-obsessie nog steeds blijven koesteren. (En nu komen de moslims, met hùn seksobsessie, er ook nog eens bij. De islam is dan ook voor een flink deel ontleend aan het christendom en het jodendom.) Achter die obsessie zit de verschrikkelijke angst voor het lichaam en de daarmee samenhangende haat tegen het lichaam. (Meer nog tegen het vrouwelijke dan tegen het mannelijke lichaam.) Dat is nog een rest van het patriarchaat. (Zie aldaar.) Een vraag uit de rooms-katholieke catechismus luidt: "Waartoe zijn wij op aarde?" Wat in- en intriest als het enige waarheidsgetrouwe antwoord wat je daarop als katholiek kunt geven is: "Om de seksuele vrijheid van onszelf en anderen te beknotten." (Zie ook: aids.) Van die obsessie met seks en die angst en haat betreffende het lichaam moeten we ons langzamerhand maar eens bevrijden. De christelijke heerschappij heeft nu lang genoeg geduurd. In feite hebben jonge mensen zich daar al voor een flink deel van bevrijd en dat is nu precies wat de christenen "seksualisering" noemen. Christenen beschouwen zich als schapen in een kudde. Dat zingen ze zelf, tijdens kerkdiensten. Het volgende, christelijke, gezang vat hun levenshouding waarschijnlijk het beste samen (Gezang 300, 3e couplet): "Laat mij niet mijn lot beslissen, zo ik
mocht ik durfde niet Hieruit spreekt een gebrek aan zelfvertrouwen en een afwijzing van vrijheid. Het probleem hiermee is vooral, dat god zelf nooit iets zegt. Er zijn alleen mensen die beweren namens god te spreken. Dus als de christenen de tekst van dit lied volgen, komt dat er in de praktijk op neer, dat ze kritiekloos achter kerkelijke (en andere?) leiders aanlopen. De christelijke god is, naar zeggen, groot genoeg om een heel universum te scheppen, maar tegelijk kleingeestig genoeg om zich iets aan te trekken van wat mensen op een klein planeetje over hem zeggen. Hij heeft een zeer laag gevoel van eigenwaarde, want hij eist voortdurend lof. Hij is ook vreselijk jaloers, want hij wil niet dat mensen (ook) andere goden aanbidden. Of mensen in zo'n raar verhaaltje "geloven", moeten ze zelf maar weten; daar heeft op zich niemand last van. De echte ellende is, dat gelovigen er vaak van die rare standpunten op nahouden, bijv. dat seks zondig is, dat euthanasie en abortus niet mogen, dat je geen condoom mag gebruiken, dat homo's niet mogen trouwen, of dat je ongelovigen mag doodmaken. Bovendien willen ze hun standpunten ook altijd aan anderen opdringen en zelfs opleggen. Wie vindt dat seks zondig is, nou, die bedrijft dan maar geen seks; dat moet-ie zelf weten, maar hij moet een ander er niet mee lastigvallen. Wie tegen euthanasie is, die laat dan maar geen euthanasie plegen, maar die moet zich niet bemoeien met anderen die dat wèl willen. (Euthanasie is een van de weinige onderwerpen waar de kerk zich over uitlaat, die niets met seks te maken hebben. Het Vaticaan verspreidt regelmatig leugens over het Nederlandse euthanasiebeleid. Blijkbaar nooit gehoord van de Tien Geboden, waarvan het negende luidt: Gij zult geen vals getuigenis afleggen.) Iedereen kent tegenwoordig, als het over sigaretten gaat, de term "meeroken": rook inademen terwijl je zelf niet rookt. Op dezelfde manier heeft de cabaretier Lebbis het gehad over "geestelijk meeroken". (Oudejaarsconference 2004.) Wij worden voortdurend gedwongen om geestelijk mee te roken met godsdienst en dat is een van de belangrijkste redenen om tegen godsdienst te zijn. Er gaat nagenoeg geen dag voorbij, zonder dat we op de TV, in de krant, in een film, of op straat te maken krijgen met godsdienstige verschijnselen die op z'n zachtst alleen maar een belediging voor het verstand zijn, maar op z'n ergst slachtoffers vergen. Denk aan: Mannen (al dan niet in jurken) die in een kerk onzin staan te prevelen of op de TV onzin staan te galmen of die een baby water over z'n koppie gooien of zout in zijn mond stoppen, koren die onzin zingen, mensen die verplicht rare kledingstukjes dragen, mensen die bidden, kaarsjes branden of beeldjes en gewaden kussen, pastoors die wapens of zelfs oorlogen zegenen (en nu ook boormachines voor een metro die er helemaal niet moet komen), mensen die hun kinderen niet laten inenten, processies waarin de deelnemers zichzelf tot bloedens toe geselen. Denk ook aan dreigmails aan homo's, enorme herrie uit kerken of moskees, exorcisme, celibaat, ontkenning van de evolutie, christelijke partijen die mensen geen zelfbeschikkingsrecht gunnen, achterhoedegevechten tegen abortus en euthanasie, verzet tegen anticonceptie enz enz enz; de lijst kan naar believen worden uitgebreid. Als laatste is daar nu gezeur over "seksualisering" bijgekomen. Vergeet vooral ook niet, dat de kerk, door eeuwenlang gepreek, de erotiek, het mooiste dat er tussen mensen kan bestaan, de grond in heeft getrapt. Op grond van al die kerkelijke wantoestanden in verleden en heden heeft de kerk al lang het recht verspeeld, zo ze dat al ooit had, om zich als morele instantie op te werpen. Nu ontwaren we ineens een opvallende symmetrie. Christenen vinden dat seks privé moet blijven en willen er niet in het openbaar mee geconfronteerd worden. Het antwoord moet natuurlijk zijn, dat godsdienst privé moet blijven en dat we daar niet steeds in het openbaar mee geconfronteerd moeten worden. Als christenen "aanstoot nemen" aan seks, moeten we eigenlijk als tegenactie aanstoot gaan nemen aan godsdienst. Kijken of ze die dan ook naar de nachtelijke uren verbannen. (Zie ook: homoseksualiteit, laatste alinea.) Want pas op: bij al die "religialisering" gaan jongeren veel te vroeg aan godsdienst doen, terwijl ze "er nog niet aan toe zijn". Durven ze dan nog wel "nee" te zeggen tegen godsdienst? Dus iedere film waarin maar een glimp van een priester te zien is, moet de leeftijdsaanduiding "boven de 16" krijgen. Verwijzingen en toespelingen mogen, maar iedere expliciete uiting van godsdienst moet, op tijden dat kinderen nog kijken, van de buis worden geweerd. De woorden "god" en "jezus" worden consequent vervangen door een piepje. Wel, dit is natuurlijk satire, maar ... waarom eigenlijk niet? En waarom seks wèl? Want, nu we erover nadenken, wat richt nu eigenlijk méér schade aan in de wereld, godsdienst of seks? Godsdiensten, niet alleen het christendom, staan altijd vijandig tegenover seks, of in ieder geval tegenover recreatieve seks. (Zie: drugs.) Er zijn een heleboel vrijzinnigen die het daar niet mee eens zijn, maar de officiële lijn van een kerk wordt zelden bepaald door vrijzinnigen, vrijwel altijd door orthodoxen of zelfs fundamentalisten. Daardoor stuiten we, als we onze seksuele vrijheid willen bevechten, altijd op tegenstand van de kerken. Hoewel seks geen leer is, geen ideologie, en er in seks van nature niets vijandigs tegenover godsdienst zit, blijkt in de praktijk precies dat te gebeuren waar de kerken voor vrezen: seks ondermijnt de godsdienst. (Eindelijk gerechtigheid, na zo'n 2000 jaar het omgekeerde.) Farah Karimi (moslima en feministe) heeft dan ook gezegd (na een gesprek met een Iraanse feministe): "Iedere vrouw die openlijk spreekt over seksualiteit, slaat daarmee een nagel in de doodskist van het fundamentalisme." (Uitspraak gedaan: 9 mrt. 2004, op een conferentie over islam en emancipatie.) Waarschijnlijk is de kern van de zaak deze: seks is vrijheid, godsdienst is gehoorzaamheid. (Zie ook: seksualiteit, voorlaatste alinea.) De kerken moeten doen waar ze voor zijn: de gelovigen door middel van het gezamenlijk uitvoeren of bijwonen van rituelen troost geven en het gevoel dat ze uitverkoren zijn. De kerk moet niet het alleenrecht op moraal claimen, geen aanspraken op waarheid verkondigen, laat staan op "de" waarheid, en zich niet bemoeien met de wetgeving of met ons seksleven. Soms gaan er stemmen op, die vinden dat we de gelovigen niet zo hard moeten vallen, want waarheidsaanspraken maken immers niet de kern van de godsdienst uit; die verhalen zijn niet letterlijk bedoeld. Moet je nagaan: dat wordt gezegd door ongelovigen tegen andere ongelovigen. De tegenwerping moet natuurlijk zijn: O nee? Niet letterlijk bedoeld? Nou, dan wordt het tijd om dat eens aan de gelovigen te vertellen, vooral aan diegenen die het bestaan om een folder te verspreiden met nonsens over een schepping van zes dagen, als was dat een historisch feit. (In de 21e eeuw! Waar betalen ze zo'n folder eigenlijk van? Krijgen ze geld uit Amerika?) Maar als het niet om de waarheid gaat, waarom gaat het dan wèl? Om zingeving. Goed, okee, dat kunnen we accepteren. Blijft er nog wel een vraag: Waarom blijkt zingeving in de praktijk altijd onzingeving? Hoe kunnen we eigenlijk zo zeker weten dat het allemaal onzin is? Verkeerde vraag. De juiste vraag is: Hoe kunnen christenen (en joden en moslims) eigenlijk zo zeker weten dat het allemaal géén onzin is? Wie beweert moet bewijzen, dus - zoals dat heet - de bewijslast ligt bij hen, d.w.z. zij moeten bewijzen dat het klopt. In afwachting daarvan kunnen we vaststellen dat het er in ieder geval heel erg uitziet als onzin, en zijn we gerechtigd het voor onzin te houden. Prins Gautama, later Boeddha genoemd, heeft eens gezegd: godsdienst is als een boot waarmee je een rivier oversteekt. Als je eenmaal aan de overkant bent, heeft het geen zin de boot verder mee te slepen. Het Boeddhisme is dan ook geen godsdienst in de eigenlijke zin van het woord, bij gebrek aan een god. Zo kan het dus ook. (Overigens is het Boeddhisme, als het de macht krijgt, geen haar beter dan andere kerken of geloofssystemen. Bijv. in Tibet; daar vormden de monniken vroeger een parasitaire kaste van 10% van de bevolking.) Een advies aan de christenen (en andere gelovigen): Als jullie werkelijk het "hogere" willen, kijk dan eens onbevooroordeeld naar een naakt meisje en laat tot u doordringen wat een onvergelijkelijk mooi kunstwerk hier door de natuur is voortgebracht, of, in uw woorden, door god is geschapen. Dan zie je het hogere in zijn zuiverste vorm. Al het andere is zweverij. (In het bovenstaande worden alle christelijke varianten op één hoop gegooid. Voor protestanten en katholieken mogen de onderlinge verschillen groot lijken, voor een buitenstaander zijn de overeenkomsten groter dan de verschillen. Dat gaat zelfs nog verder. Volgens de godsdienstwetenschapper Karen Armstrong zijn jodendom, christendom en islam allemaal takken van dezelfde godsdienst.) Tot slot een uitspraak van de Syrische dichter en filosoof Abu Alla al Mari, die leefde in de eerste helft van de 11e eeuw: "Joden, moslims en christenen hebben het allemaal mis. Er zijn maar twee soorten mensen, de ene met hersenen en zonder godsdienst en de andere met godsdienst en zonder hersenen."
Clitoridectomie (vrouwenbesnijdenis, genitale verminking) Clitoridectomie, de besnijdenis van de vrouw, komt gewoonlijk neer op het verwijderen van de clitoris. Dat is een vorm van verminking die te vergelijken is met castratie, of zelfs nog erger is, want een gecastreerde man kan nog gewoon seks hebben en daarvan genieten (alleen geen kinderen meer verwekken), maar een vrouw zonder clitoris kan gewoonlijk geen orgasme krijgen, of anders toch maar zeer moeizaam en niet erg intens. Er bestaat een relatief onschuldige vorm waarbij alleen een stukje van de clithood wordt weggenomen. In de jaren '70 waren er feministes die hier reclame voor maakten, aangezien de clitoris hier gevoeliger door zou worden. Dit is echter niet het geval en het idee heeft gelukkig geen ingang gevonden. Een andere niet al te ingrijpende, maar al veel riskantere vorm is die waarbij een klein sneetje in de clitoris wordt aangebracht. Er bestaat ook een afgrijselijke vorm, waarbij naast de clitoris ook delen van de labia worden weggesneden, waarna de vrouw zo strak mogelijk wordt dichtgenaaid. (Alles zonder verdoving.) Seks is dan uiteraard een zeer pijnlijke zaak en het geeft ook problemen met plassen en met de menstruatie. Voorts scheurt de vrouw bij de baring van een kind open en daarna wordt ze opnieuw dichtgenaaid. Echt gruwelijk allemaal. Deze laatste vorm wordt wel infibulatie genoemd. (Naar de Romeinse gewoonte om de kleine labia van slavinnen af te sluiten met een fibula, een speld, teneinde te verzekeren dat ze maagd bleven, iets wat de verkoopwaarde ten goede kwam.) Voorts kan gebrek aan hygiëne bij de ingreep leiden tot vreselijke infecties, onvruchtbaarheid, of zelfs de dood. Het verwijderen van de clitoris vindt altijd plaats in een situatie waarin mannen de baas zijn. (In patriarchale samenlevingen.) Toch zijn het meestal de vrouwen die het gebruik het hardnekkigste verdedigen en die de ingreep ook daadwerkelijk uitvoeren. Het gebeurt zelfs wel dat mannen ertegen zijn, vooral als ze beseffen wat een vrouw eigenlijk wordt aangedaan (wat helaas weinig voorkomt, want de onwetendheid is groot), maar zij (en ook de vrouwen) beschouwen het als een vrouwenzaak waar mannen zich niet in moeten mengen. Het is ook bepaald niet zo dat die vrouwen zich, individueel, onderdrukt voelen. (Dat wat wij "onderdrukking van de vrouw" noemen, is een kenmerk van de maatschappij als geheel, maar gaat lang niet altijd gepaard met onderdrukking op individueel niveau of gezinsniveau. Die onderdrukking is, zoals maatschappij-wetenschappers dat noemen, een sociologisch en geen psychologisch verschijnsel. Dat maakt het moeilijker om er iets tegen te doen.) Clitoridectomie komt bijna alleen voor in islamitische landen in Afrika, maar de traditie is al ouder dan de islam en er zijn ook islamitische landen waar ze er net zo veel afschuw van hebben als wij. In de landen die gelden als de meest fundamentalistische moslimlanden, nl. Saoedi-Arabië en Iran, komt clitoridectomie voor zover bekend niet voor. Daar tegenover staan geruchten, dat juist in een in godsdienstig opzicht gematigd land als Indonesië de clitoridectomie onder invloed van de islam veld wint. In Afrika is de houding van de islam dubbelzinnig. Officieel is de islam ertegen en wordt er gezegd dat er geen basis voor is in de koran, maar op een lager niveau wordt de ingreep regelmatig door imams aangemoedigd en verdedigd. (De islam kent geen centraal kerkgezag, zoals de RK kerk.) In Soedan stond men op het punt een volledig verbod op vrouwenbesnijdenis af te kondigen (wat dat in de praktijk betekent, moet je dan nog maar afwachten), maar dat is niet doorgegaan wegens verzet van moslim-juristen. Die beweren dat (een lichte vorm van) besnijdenis wel degelijk een islamitisch voorschrift is. Verder zetten moslims momenteel hun hakken in het (woestijn-)zand tegen het westen, dus hoe feller het westen tegen het seksueel verminken van vrouwen is, hoe hardnekkiger zij die "traditie" willen handhaven. Er worden in sommige Afrikaanse landen door vrijwilligers-organisaties campagnes gevoerd tegen clitoridectomie, soms met succes, al is niet duidelijk of dat succes blijvend is. Tegenover dit succes staan helaas echter - hoe onbegrijpelijk ook - dorpen waarin de clitoridectomie juist als nieuwe gewoonte wordt ingevoerd. Dat wordt soms verdedigd met een beroep op "de Afrikaanse identiteit", dus ook hier kan het te maken hebben met de hakken in het zand zetten tegen het westen. Ook sommige christelijke kerken in Afrika (niet alle) doen hun best om seksuele verminking van meisjes tegen te gaan. Om die reden worden jonge meisjes (10 à 12 jaar), als die beseffen wat hun boven het hoofd hangt, soms lid van een christelijke kerk. De reactie van de dorpsoudsten is dan vaak, de meisjes nog jonger te verminken, nog voordat ze benul genoeg hebben om zich ertegen te verzetten. Het is zonneklaar dat clitoridectomie dient om de vrouw te temmen. Hier speelt duidelijk de angst voor de (mythische) onverzadigbaarheid van de vrouw mee. Maar in de praktijk is het beeld veel ingewikkelder en is dit motief onontwarbaar vermengd met, of zelfs ondergesneeuwd door, andere motieven. Clitoridectomie is dan gewoonlijk een initiatierite, een teken dat de vrouw tot de stam behoort en dus een bevestiging van de eenheid van de stam. Dit uit zich er o.a. in, dat meisjes die niet besneden zijn, worden uitgelachen. Om die reden, of die redenen, blijft het gebruik ook bestaan, maar dat wil niet zeggen dat het ook om die reden is òntstaan. Over dat ontstaan is niets met zekerheid te zeggen, omdat dit zich verliest in de nevelen der prehistorie, maar er kan wel een plausibele theorie worden geformuleerd. Als volgt: In alle samenlevingen vindt men het onderscheid tussen man en vrouw, tussen mannelijk en vrouwelijk, belangrijk. Voorts houden mensen (samenlevingen), als het om zulke belangrijke zaken gaat, niet van vage grenzen. (Daarom zijn er zoveel mensen die niet overweg kunnen met verschijnselen als homoseksualiteit, travestie e.d., want dat doet allemaal, in hun ogen, het onderscheid tussen man en vrouw vervagen.) Daardoor hebben de meeste culturen gebruiken en gewoonten ontwikkeld die het verschil tussen mannen en vrouwen nog wat aandikken. Je ziet bijvoorbeeld bijna overal verschil tussen mannen- en vrouwenkleding. Alleen in de moderne westerse samenleving wordt juist geprobeerd om het verschil tussen mannen en vrouwen zo klein mogelijk te maken. Bij sommige samenlevingen gaat dat aandikken zo ver, dat het zich ook uitstrekt tot het lichaam en vooral die lichaamsdelen waar het verschil tussen man en vrouw het meeste tot uiting komt, de geslachtsorganen. Daarbij heeft soms de mening postgevat, dat de voorhuid van de man eigenlijk een beetje vrouwelijk is en dan is men er soms toe overgegaan dat "verkeerde" elementje te verwijderen. Dat gebeurt dan bijvoorbeeld in een initiatierite, waarvan wordt geloofd dat je pas een echte man bent als je die hebt doorlopen. We zien een echo daarvan ook in Nederland, als niet-besneden islamitische jongetjes door leeftijdgenootjes worden gepest omdat ze "geen echte man" zouden zijn. Hetzelfde kwam vroeger wel voor in de VS bij recruten voor het leger. In dezelfde geest zijn er samenlevingen geweest die vonden dat de clitoris, een uitsteekseltje, eigenlijk een beetje mannelijk was. In een poging het verschil tussen man en vrouw aan te dikken, moest die dan maar worden verwijderd. (Tot zover de theorie.) Het idee dat de clitoris eigenlijk een beetje mannelijk is, is ook in het westen niet geheel onbekend. Medici hebben wel geprobeerd een onderscheid te maken tussen een clitoraal en een vaginaal orgasme (een zinloos onderscheid), waarbij dan wel eens de gedachte is geuit dat een clitoraal orgasme meer iets zou zijn voor een beetje mannelijke vrouw. (Freud heeft zoiets gezegd, maar Freud heeft wel meer onzin gedebiteerd.) In het westen is men gelukkig nooit op grond van dit rare idee vrouwen gaan verminken. In het westen heeft men, vooral in de 19e eeuw, ook wel de clitoris bij meisjes verwijderd, maar dat deed men dan gewoonlijk om meisjes te verhinderen zichzelf te bevredigen. (Dit behoort tot de vele misdaden die medici in de loop van de geschiedenis hebben gepleegd, uit onkunde plus de arrogante weigering om die onkunde toe te geven.) Een wijd verbreid gebruik is dat gelukkig niet geworden. In Engeland is zelfs omstreeks 1865 een arts die clitoridectomie propageerde, om die reden geroyeerd als lid van de artsenvereniging. Ook in westerse landen komt clitoridectomie voor, met name bij immigranten uit Oost-Afrika. Men neemt aan dat het ook in Nederland voorkomt, naar schatting bij minstens vijftig meisjes per jaar, maar er zijn geen harde cijfers en echt aangetoond is er niets. Er is in Nederland wel voorgesteld dat schoolartsen de meisjes regelmatig moeten controleren, maar men is daar huiverig voor, omdat het wel erg diep ingrijpt in de persoonlijke levenssfeer. Alleen Frankrijk voert een actief ontmoedigings-, vervolgings- en voorlichtingsbeleid. Dat lijkt te helpen, maar de meisjes uit de risico-groepen (en hun ouders) worden alleen gedurende hun schooltijd gecontroleerd. Het is dus mogelijk dat de meisjes na hun schooltijd alsnog worden meegenomen naar Afrika en daar worden besneden. Bovendien is de macht van de familie groot; het komt voor dat de ouders zelf hun dochtertjes niet willen besnijden, maar dat een oma of tante het dan toch laat doen. Het nieuwste idee is, om, naar Frans voorbeeld, met de immigranten uit de risicolanden (Ethiopië, Eritrea en Soedan) een "contract" te sluiten dat zij hun dochtertjes niet zullen laten verminken. Een vrij machteloze poging, maar iets is beter dan niets. Het is natuurlijk helemaal geen contract, maar eigenlijk meer een officieel document. Dat zou door de ouders o.a. gebruikt kunnen worden om zich tegen de druk van de familie te verzetten. Goed, maar waarom wordt dan niet meteen de hele familie (voor zover ook in Nederland) voorgelicht en samen met de ouders verzocht het "contract" te tekenen? Bij het wegsnijden van (het zichtbare deel van) de clitoris blijft altijd wel een klein stompje over. Met dat als basis kan een hersteloperatie worden uitgevoerd. In Frankrijk is er al een arts die dat regelmatig doet en nu is die operatie ook in Nederland uitgevoerd. Gezegd wordt dat dit vooral van belang is om de vrouwen weer in staat te stellen zich vrouw te voelen. Het is nog te vroeg om de resultaten te beoordelen.
Clitoris of kietelaar Het woord clitoris wordt vaak verkeerd uitgesproken. De klemtoon hoort op de eerste lettergreep te liggen, net als bij kietelaar. (Het woord kietelaar doet tegenwoordig een beetje ouderwets aan. Het werd of wordt vooral gebruikt door laagopgeleide mensen.) De clitoris (ook wel liefdevol clitje genoemd) is het seksueel bij uitstek gevoelige orgaan van de vrouw. Het uitsteekseltje ervan zit bovenaan de opening van de vagina, netjes verpakt onder de clitorisplooi. (Engels: clit hood, uitgesproken, maar niet geschreven, als clithoed.) Dat is alleen maar het zichtbare gedeelte, want de clitoris strekt zich nog een heel eind uit onder de vulva. Feministen hebben op een gegeven moment ontdekt: De clitoris is het enige orgaan dat uitsluitend dient voor het plezier van zijn (haar?) eigenaar. Wel, die opvatting zij hun gegund, maar ze berust wel op slechte observatie. Hier wordt namelijk gezegd: de kut is niet één geheel, maar ze bestaat uit onderdelen en eentje daarvan is er alleen voor het plezier. Correct, maar op dezelfde manier bestaat de penis uit onderdelen. De tegenhanger van de clitoris is niet de eikel of glans, zoals je oppervlakkig gezien zou kunnen denken, maar het gebied juist onder de eikel, bij het toompje. Dat gebied heeft geen aparte naam en valt daardoor wat minder op, maar dat dient óók uitsluitend voor het plezier van zijn eigenaar. De clitoris bevindt zich een beetje aan de buitenkant van de kut en wordt daardoor tijdens het neuken vaak niet voldoende geprikkeld. Daaruit kunnen we opmaken, dat de clitoris er in de eerste plaats voor dient om de vrouw op te winden vóór de seks en om er zo voor te zorgen dat ze graag seks wil. (Zie verder: orgasme.) Een idee voor jongens: Als je nog maar net begint te experimenteren met seks, kan het een goed idee zijn om een meisje nog niet meteen te penetreren, maar de penis op en neer te laten glijden door haar gleufje, waarbij jouw prikkelplekje (het gebied rond het toompje) telkens over haar clitje wrijft. Dit wordt wel de "penseelstreek" genoemd. Aangezien het orgasme van de vrouw, en daarmee de clitoris, niet strikt nodig zijn voor de voortplanting, zijn er wel medici geweest die hebben beweerd dat de clitoris "geen nut" heeft. Wat een arrogantie! Het nut van de clitoris bestaat eruit, dat de vrouw ermee tot seksuele opwinding kan worden gebracht. (Zie ook: orgasme.) Er zijn culturen waar de clitoris bij jonge meisjes wordt weggesneden. (Zie clitoridectomie.) Er zijn maar weinig dingen fijner dan het
bespelen van een clitoris en daarbij merken hoe de seksuele
opwinding van de vrouw groter en groter wordt. Sommige goedwillende mannen, die niets liever willen dan een vrouw plezieren en die begrepen menen te hebben hoe de vork in de steel zit, willen meteen op de clitoris aanvallen. Als je een vrouw beft is dat niet zo erg, aangezien een tong zacht is en het speeksel voor voldoende vochtigheid zorgt. Maar als je een vrouw vingert, kun je beter eerst wat omtrekkende bewegingen maken en de clitoris pas voluit bij je strelingen betrekken als de vrouw lekker nat is. De gynaecoloog Ernest Gräfenberg heeft in de jaren '40 de aandacht gevestigd op een plekje in de vagina dat volgens hem seksueel zeer gevoelig was: de later naar hem genoemde G-plek (of in het Engels G-spot). Tot op de dag van vandaag wordt er over gedebatteerd of die G-plek nu wel of niet bestaat. Het antwoord is als volgt: Zoals gezegd is de clitoris veel groter dan het zichtbare, glanzende puntje. De G-plek is doodgewoon de achterkant van de clitoris, waar die de voorwand van de vagina raakt. Er zijn vrouwen bij wie de clitoris de vaginawand niet raakt en die kunnen dan geen G-plek vinden.
Condoom Het gebruiken van een condoom bij de seks wordt tegenwoordig vaak "veilig vrijen" genoemd. Het beschermt de vrouw tegen zwangerschap en beide partners tegen geslachtsziekten (tegenwoordig meestel SOA genoemd). Zeer aanbevolen, ook al vermindert een condoom het plezier bij seks een beetje. (Overigens beschermt een condoom niet volledig tegen àlle SOA. Er zijn aandoeningen die door huidcontact worden overgedragen, ook als je een condoom gebruikt.) Gezien op een t-shirt: "Don't be silly, put a condom on your willy". Dat is precies de kern. Onveilig vrijen is gewoon dom. In voorlichtingsboekjes en op de TV wordt meestal gezegd, dat je bij het afrollen van een condoom over de penis, aan de top een tuutje van een centimeter of drie moet vrijhouden om het sperma op te vangen. Maar dat is overdreven: een zaaduitstorting is geen explosie en een condoom is rekbaar. En zo'n los tuutje is hinderlijk bij de seks. Het enige wat je hoeft te doen, is het condoom niet helemaal strak trekken; dat is voldoende.
Consumptie-samenleving Seks is gecommercialiseerd, wordt er gezegd. Seks is een consumptie-artikel geworden. Wie zal het ontkennen? Al zeker dertig jaar zijn de overheid en het bedrijfsleven eendrachtig bezig ons als verantwoordelijke burger weg te organiseren, zodat we alleen nog consumenten (en werknemers) zijn. Denk bijvoorbeeld maar aan de overheid die ons als "klant" benadert. Velen zijn bovendien ook nog verwende consumenten, die altijd wat te klagen of te kankeren hebben en die het als een persoonlijke belediging opvatten en woedend worden als ze niet meteen hun zin krijgen. (Denk aan het opschrift op het t-shirt van een kleuter: "I don't know what I want, but I want it nòw.) (Zie verder: infantilisering.) Consumenten, en zeker verwende consumenten, zijn geen goede staatsburgers. Consumenten willen niet alleen alles hebben (nú!), maar ze willen ook dat iedereen hun naar de mond praat. Zo niet, dan worden ze rancuneus. Mensen die een beetje genuanceerd denken, worden door hen "links" genoemd en op internet uitgescholden en bedreigd. Staatsburgers daarentegen willen objectief geïnformeerd worden en ook kennis nemen van andere meningen. Het consumentisme ondermijnt daardoor de democratie. In dat opinieklimaat is het niet verwonderlijk dat ook seks als een consumptieartikel wordt beschouwd. Maar één vraagje hierbij: Is dat in het geval van seks ineens extra vreselijk? Als er goede initiatieven zijn om het consumentisme in te dammen, moeten we die natuurlijk ondersteunen. Seks moet niet iets zijn wat we alleen maar consumeren, maar iets waarbij we elkaar aandacht geven en verwennen. (Zie: seksuele revolutie.)
Deeltijdwerk (Zie: gelijke kansen.)
Dieren Er zijn mensen die graag seks met een dier willen. Kwestie van smaak. Verder onschuldig, want de dieren waar het om gaat, honden, pony's e.d, zijn echt wel in staat, een forse trap of beet te verkopen als iets hun niet aanstaat. Deze vorm van dierenliefde (zoöfilie) is in feite heel uitzonderlijk. Maar iemand in de Tweede Kamer, Waalkens, vond dit een zo urgente zaak, dat hij een initiatiefwet indiende om seks en porno met dieren te verbieden. Die wet is intussen ook door de Eerste Kamer aangenomen en dat betekent vooral dat dierenporno in de seksshops illegaal wordt. Hier is dus (weer eens) een overbodige wet aangenomen, alleen maar om een signaal af te geven. Maar wetten zijn er niet om signalen af te geven. De beste reactie hierop komt van de columnist van een gratis krant: "Voor dieren is seks gewoon seks. Niet meer, niets minder. Het is de mens die er het etiket 'in strijd met de heersende zeden' op plakt. Tenminste, als het hem zo uitkomt, want hoe zit het eigenlijk met kunstmatige inseminatie? Vinden fokstieren en -paarden het fijn om dag in dag uit machinaal te worden afgetrokken? Daar hoor je Kamerlid Waalkens niet over. Als het aan hem ligt, wordt likken aan een paardenlul bij wet verboden. Maar sjorren aan zo'n enorme tampeloerus omdat sperma veel geld oplevert, is blijkbaar niet 'in strijd met de heersende zeden'. Ook het onverdoofd castreren van biggetjes in nog steeds helemaal oké in Nederland. Maar wee de seksueel gefrustreerde varkenshouder die op het idee komt de ballen van een biggetje te likken. Hij draait straks voor maximaal drie jaar de cel in. Terwijl knorretje in het laatste geval toch echt beter af is. De hypocrisie, het is bij de beesten af. Hoogste tijd dat Kamerlid Waalkens zich eens afvraagt wat nu echt ranzig is: dierenporno of de bio-industrie." (Metro, 6 sept. 2007) Waalkens wist trouwens niet precies wat hij wilde en zwalkte van het ene argument naar het andere. Hij wilde vooral het vervaardigen van dierenporno tegengaan, niet omdat dit zo slecht voor de dieren zou zijn, maar omdat vrouwen soms worden gedwongen om seks met dieren te hebben. Maar dat is al lang strafbaar, dus daar hoeft dierenporno niet apart strafbaar voor te worden gesteld. Hetzelfde geldt als het mishandelen van dieren centraal staat, want ook dat is al lang strafbaar. En zo staat seks met dieren model voor het hele gemekker over seksualisering. Van alles gaat er fout: de economie, het onderwijs, het milieu, Irak/Afghanistan. Maar waar richten de zedenmeestertjes hun aandacht op? Op seks. Alsof dat het ergste is wat er bestaat. Verreweg de meeste mensen hebben geen belangstelling voor seks met dieren; de mensen die dat wel hebben, vormen hoge uitzonderingen. De algemene regel moet in zo'n geval zijn: Juist omdat het om uitzonderingen gaat, kunnen we onze schouders erover ophalen en hoeven we ons er niet mee te bemoeien of, nog erger, het strafrecht erop los te laten. In Duitsland, dat in seksueel opzicht (nog steeds) wat verkrampter is dan Nederland, is seks met dieren juist uit het strafrecht gehaald, gewoon omdat het niet nodig was om het strafbaar te stellen.
Drugs Er is één onderwerp waar de christenen zich net zo druk over maken als over seks, en dat is drugs. Dat wordt begrijpelijk als je je realiseert, dat het zowel bij godsdienst als bij seks en drugs op een bepaalde manier over "geestverruiming" gaat. Met andere woorden: seks en drugs zijn concurrenten van god. Dat is waarom de christenen er een zogenaamd "moreel" probleem van hebben gemaakt. Dat wil zeggen: Volgens christenen zijn mensen die drugs gebruiken niet alleen maar dom of beklagenswaardig of zoiets, maar "slecht". En dat op zijn beurt maakt weer, dat christenen niet vatbaar zijn voor argumenten. Wat bij beide onderwerpen ook een rol speelt, is de oude notie van "geen lusten zonder lasten". Drugs en recreatieve seks worden gezien als "lusten" waar geen "lasten" tegenover staan. (Zie: hedonisme.) Drugs zijn meestal rotzooi, maar mensen hebben het recht zich met rotzooi vol te stoppen als ze dat willen. Daar moet de staat zich niet mee bemoeien. De staat moet de betrekkingen tussen mensen reguleren, niet wat mensen zichzelf aandoen. Daarom moeten drugs worden gelegaliseerd, of, zo men wil, "gereguleerd". Aangezien de problemen rond drugs voor het grootste deel het gevolg zijn, niet van die drugs op zich, maar van het vervolgen van gebruikers en dealers als criminelen, zullen die problemen door regulering een stuk kleiner worden, dus wat wil je nog meer? De staat is trouwens erg inconsequent, want alcohol en tabak zijn wel toegestaan, terwijl die tot de gevaarlijkste en dodelijkste drugs behoren. Het verschil is dat die twee sociaal zijn geaccepteerd, zoals bij allerlei volken en stammen ter wereld weer andere drugs zijn geaccepteerd. Waar we naartoe moeten, is dat andere drugs ook sociaal worden geaccepteerd, waardoor er een context wordt gecreëerd waarbinnen die drugs met weinig problemen kunnen worden gebruikt. In feite is dit met bijv. wiet en xtc al lang het geval, maar onder Amerikaanse (christelijke) druk blijven hardleerse overheden achter spoken aanjagen. Het erge is dat die (Amerikaanse) "war on drugs" veel meer doden vergt dan de drugs zelf. Bovendien leidt die "oorlog" ertoe, dat drugs in handen komen van de meest geharde en meedogenlozen criminelen, zoals in de jaren twintig de "drooglegging" (het verbod op alcohol) in de VS in feite heeft geleid tot de opkomst van de maffia als criminele organisatie. Door drugs zo fel te vervolgen, speelt de staat de grote criminelen in de kaart, door ze te helpen de concurrentie van de kleine criminelen op te ruimen en de prijzen hoog te houden. Dat is wat er in Nederland de laatste tijd is gebeurd met de wietteelt. De kwaliteit van "nederwiet" was goed en er waren weinig problemen. Toen heeft de overheid de jacht geopend op de kleine wiettelers en nu is de sector in handen van grote criminelen. Bedenk dat het produceren en leveren van drugs niet van zichzelf misdadig is (anders dan bijv. moord); dat is het alleen doordat de staat het per wet tot misdadig bestempelt. De staat heeft hier dus criminaliteit gecreëerd. De criminaliteit is het gevòlg van de "war on drugs" en niet omgekeerd. Hoe harder de overheid optreedt, hoe crimineler de sector wordt en hoe slechter dat is voor de gezondheid van de gebruikers. Zolang drugs verboden zijn, worden er kapitalen mee verdiend. Daardoor hebben de "drugskartels" in bijvoorbeeld Mexico en Bolivia altijd meer dan genoeg geld om iedereen om te kopen. Het resultaat van de "war on drugs" is daarom ook, dat zulke samenlevingen ten prooi vallen aan corruptie en daardoor geheel ontregeld raken. Het is in zulke situaties bijna onvermijdelijk, dat de staat zelf afzakt tot het niveau van een criminele organisatie en dan meer wreedheden begaat dan waartoe zo'n criminele organisatie ooit in staat zou zijn. Ook de VS, de grootste aanstichter van de "war on drugs", begaat wreedheden, bijv. oogsten vernielen door met gif te spuiten, o.a. in Bolivia en Afghanistan, maar de VS laat die wreedheden de laatste jaren uitvoeren door private "contractors", waardoor de overheid net kan doen of ze niet verantwoordelijk is. De "war on drugs" is dus een veel groter kwaad dan de drugs zelf, het middel is veel erger dan de kwaal, maar, zoals gezegd, christenen zijn niet vatbaar voor argumenten. In nov. 2008 zijn dertig burgemeesters van Nederlandse steden met coffeeshops unaniem tot de conclusie gekomen dat het zo niet langer kan. De wietteelt moet uit de handen van de misdaad worden gehaald. Ze hebben beseft dat dit alleen kan door de wietteelt te "reguleren", dat wil zeggen onder streng overheidstoezicht te brengen (maar dus toe te staan). Drugs behoren, samen met andere beladen onderwerpen als terrorisme en kinderporno, tot de grote smoezen waarmee de overheid veel macht naar zich toe kan trekken om mensen te bespioneren en controleren. In dit verband een mooi citaat van de schrijver Gerrit Komrij: "Kinderporno en terrorisme hebben veel gemeen. Ze zijn niet te stoppen, dus streven de bestrijders naar absolute macht. ... De kinderporno vult de wereld met agenten en zedenmeesters. Het terrorisme houdt de wereldpolitie aan de macht." (NRC. 5 aug. 2004.) Jammer dat hij niet ook drugs noemde, want daarvoor geldt hetzelfde. Nog eenmaal, in alle duidelijkheid: drugs zijn
erg, maar verbieden is nog veel erger. Dubbele moraal Bij veel jongens heerst een moeilijk uitroeibare gewoonte om voor meisjes andere maatstaven aan te leggen dan voor zichzelf. Als een jongen veel seks heeft, dan geldt dat als "stoer", of "cool", als een meisje veel seks heeft, wordt ze een slet genoemd. Waarschijnlijk bestaat er maar één remedie: Meisjes moeten de benaming "slet" (of "sletje") als een geuzennaam, een eretitel, gaan beschouwen. Zo van: "Ja, ik ben een sletje en daar voel ik me heerlijk bij." In ieder geval is het maar het beste als ze zich er niets van aantrekken.
|